Nic się nie stało

Odpaść po karnych, gdy jest się o krok od półfinału mistrzostw Europy, to zawsze boli

1 lipca 2016

UEFA EURO 2016 / Facebook

Powiedzieć, że te mistrzostwa są kuriozalne, to nic nie powiedzieć.

Mieli Polacy w tym meczu momenty świetne, mieli słabsze.

Wydawało się, że bezpieczne trwanie do rzutów karnych to jest jakiś pomysł, zwłaszcza, że jeszcze wszyscy mieliśmy w pamięci chirurgicznie strzelane jedenastki w meczu ze Szwajcarią, do tego jeszcze życzeniowe myślenie sugerowało, że to Portugalczycy będą się mylić, bo zagotuje się w nich południowa krew, a Cristiano Ronaldo to już na pewno nie strzeli, dopisując w ten sposób puentę do swojego występu w tym spotkaniu.

Stało się inaczej. Szkoda, że to akurat Kuba Błaszczykowski, największe pozytywne zaskoczenie polskiej reprezentacji w tych mistrzostwach, się pomylił.

Agencja DPA napisała przed tym meczem, że to będzie ćwierćfinał minimalistów i tak to z grubsza przez 120 minut wyglądało. Obie akcje bramkowe były piękne, ale poza tym ataki były raczej ostrożne, obliczone na to, by w razie niepowodzenia błyskawicznie organizować się w obronie.

Może Portugalia po prostu nie miała na ten mecz lepszego planu, jak do znudzenia wrzucać piłki w pole karne, w najczystszym angielskim stylu, a może po prostu ta taktyka, żeby się przypadkiem za bardzo nie odkryć, to nobilitacja polskiej siły, o jakiej już nieraz mieliśmy się okazję w tym turnieju przekonać, czyli błyskawicznego przejścia do ataku.

Powiedzieć, że te mistrzostwa są kuriozalne, to nic nie powiedzieć. Portugalia w regulaminowych 90 minutach zremisowała właśnie piąty mecz we Francji (z pięciu rozegranych) i jest w półfinale. Tym bardziej szkoda, bo okazuje się, że można było zajść w tym turnieju naprawdę daleko stosunkowo niewielkim kosztem, bez eksponowania piłkarskiej finezji – po prostu twardo bronić, przestrzegać taktycznej dyscypliny, harować w obronie jeden za drugiego i przy nadarzającej się sposobności szybko zaatakować.

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.