Piłkarscy mistrzowie Polski awansowali do Ligi Mistrzów

Liga Mistrzów pod względem sportowym może się stać dla Legii piekłem. Mistrz Polski trafił w swojej grupie na Real Madryt, Borussię Dortmund i Sporting Lizbona. Dla Legii każda grupa LM byłaby „grupą śmierci”. Legioniści w ostatnich tygodniach grają tak, że zęby bolą. W Polsce są jednookim królem wśród ślepców, zdarza im się przegrać z Termaliką na wsi w Niecieczy i z Arką Gdynia w Warszawie. A przeciwnicy w Lidze Mistrzów są zdecydowanie lepsi niż polskie kluby w Ekstraklasie. Można więc liczyć co najwyżej na to, że 7 grudnia, kiedy Legia zmierzy się ze Sportingiem, w Warszawie spadnie śnieg, który odbierze Portugalczykom ochotę do gry. Ale dzięki awansowi do europejskiej elity mistrz Polski znalazł się w raju finansowym. Za awans do Ligi Mistrzów Legia otrzyma od UEFA ok. 14 mln euro, czyli blisko 60 mln zł. Każde zwycięstwo w fazie grupowej jest wyceniane przez UEFA na 1,5 mln euro, a remis – 500 tys. euro. Klub może za te pieniądze lepiej opłacać zawodników i trenerów, sprowadzić nowych – lepszych, zbudować dwa nowe boiska i ośrodek szkoleniowy dla młodzieży (Legia ma takie plany). Może wreszcie złamać obowiązujący od lat w polskiej lidze model biznesowy: eksportujemy z niej najzdolniejszych Polaków i sprowadzamy przeciętnych, ale tanich cudzoziemców. Sól futbolu  W kadrach 16 klubów Ekstraklasy zgłoszonych do rozgrywek sezonu 2016/17 na około 400 zawodników znalazło się ponad 110 piłkarzy z zagranicy. O niewielu z nich można powiedzieć, że podnoszą poziom rozgrywek. W Legii to król strzelców ekstraklasy Węgier Nemanja Nikolić, czeski obrońca Adam Hlousek i fiński pomocnik Kasper Hamalainen. W Lechii napastnicy – bracia Flávio i Marco Paixão z Portugalii oraz serbski pomocnik Milos Krasić; w Jagiellonii – pomocnik z Estonii Konstantin Wassiljew. Pozostali grają jak Polacy: raz lepiej, raz gorzej, mimo to mają miejsce w drużynach, wpychani do nich przez swoich agentów, żyjących dobrze z trenerami lub dyrektorami sportowymi. Nieważne, jak się spisuje zawodnik. Grać musi, żeby można go było wypromować i sprzedać drożej, niż został kupiony. Dobrzy zagraniczni piłkarze do Polski nie przyjeżdżają, bo praca tutaj nie jest dla nich interesem ani sportowym, ani finansowym. Nasze kluby mogą być dla nich przystankiem na drodze do kariery na Zachodzie, która zresztą rzadko się spełnia, lub miejscem na emeryturę. Średnia płaca w klubie Ekstraklasy wynosi około 40 tys. zł, czyli około 10 tys. euro. Wielu zarabia znacznie mniej, choć są i tacy, którzy inkasują miesięcznie po 100 tys. zł. Bez względu na to, czy grają czy nie. Patrząc na słabe i nudne mecze, trudno nie odnieść wrażenia, że jest to wynagrodzenie niemoralnie wysokie w stosunku do umiejętności większości zawodników i ich zaangażowania w grę, ale jak na europejskie standardy to bieda z nędzą. Legia jest dla piłkarza najlepszym miejscem pracy w Polsce, a po awansie do Ligi Mistrzów jej atrakcyjność jeszcze wzrosła. Dla klubu to spełnienie nie tylko ambicji sportowych, ale przede wszystkim umocnienie pozycji biznesowej. Od kilku lat stołeczny klub zajmuje pierwsze miejsce w kraju pod względem sukcesów na boisku, rozpoznawalności marki, popularności. Jest liderem rankingów przeprowadzanych przez Deloitte oraz Ernst and Young. Po raz piąty z rzędu zajęła pierwsze miejsce pod względem przychodów, które w 2015 r. wyniosły 108 mln zł, o 4 proc. więcej niż rok wcześniej. Budżet Legii z każdym rokiem rośnie. W obecnym wynosi 125 mln zł. Lech, zajmujący pod tym względem drugie miejsce, jest uboższy o 75 mln. Lechia Gdańsk z 40 mln jest trzecia. Najbiedniejsze kluby: Arka Gdynia, Termalica Bruk-Bet Nieciecza, Górnik Łęczna, Wisła Płock, Ruch Chorzów, Korona Kielce dysponują budżetami rzędu 10–15 mln zł. Prawie wszystkie żyją ponad stan i na kredyt. Przyjęło się, że klub piłkarski jest takim samym biznesem jak każdy inny i wystarczy być sprawnym menedżerem w dowolnej branży, aby dać sobie radę z zawodnikami, kibicami, sponsorami i wieloma innymi sprawami. Tyle że klub piłkarski ma swoją specyfikę i ktoś, kto handlował piwem, reklamami czy pracował w banku, nie musi równie dobrze radzić sobie w przedsiębiorstwie piłkarskim. Niekompetencje pracowników Legii, którzy nie znali przepisów, dwa lata temu pozbawiły Legię szansy na grę w Lidze Mistrzów. Nieszczęściem są właściciele, którym się wydaje, że wraz z klubem kupili prawo do podejmowania wszelkich decyzji. Taki był Józef Wojciechowski w warszawskiej Polonii. Co kilka miesięcy zmieniał prezesów, trenerów, a przy tym dobrze płacił, przez co zresztą popsuł rynek. Nie zarobił na Polonii. W dodatku doprowadził do jej degradacji. W XXI w. jedynym krajowym właścicielem, który nie dołożył do tego interesu, był wrocławski biznesmen Andrzej Kuchar. Finansował Lechię Gdańsk, jego decyzje były zawsze uzasadnione, a gra drużyny odpowiadała możliwościom. Kibice uważali jednak, że powinni mieć wpływ na decyzje, a kiedy dano im do zrozumienia, że nie ma po temu powodów, zaczęli z trybun obrażać właściciela i jego żonę. Tego Kucharowi było za wiele i klub sprzedał, dzięki czemu uniknął być może strat i kłopotów. Kibice są solą futbolu, ale od kilku lat zorganizowane grupy uzurpują sobie prawo do rządzenia nie tylko na trybunach, co jeszcze można by zrozumieć, ale i w klubowych gabinetach. Stanowią ogromną, głośną i widoczną siłę, z którą trzeba się liczyć. Przekonał się o tym nawet Donald Tusk, który był jednym z najważniejszych kibiców Lechii w jej historii, ale nie zamierzał bratać się z chuliganami. Przegrał on, przegrała Legia Mariusza Waltera i ITI, przegrywa Wisła Kraków. Prezes Legii Bogusław Leśnodorski nie tylko przywrócił do łask lidera kibiców, zwanego „Staruchem”, który zachowywał się haniebnie po śmierci współwłaściciela klubu Jana Wejcherta. Traktuje go z honorami. Szef klubu mówi głosem kibiców szkodzących wizerunkowi Legii, ale zyskał ich sympatię, nazywany jest potocznie „Leśnym”, a na trybunach nie słychać protestów. Legia musi tylko, raz na jakiś czas, płacić kary do UEFA za niezgodne z przepisami, także agresywne, zachowania kibiców. Mała cena za spokój i niezłą frekwencję. Obyczaje futbolowe W Krakowie dyktatowi ekstremistycznych kibiców nie chciał się poddać Jacek Bednarz. Ten były piłkarz Ruchu, Legii i reprezentacji Polski ukończył prawo, pracował w Legii (skąd się go pozbyto w ramach czystek ludzi z czasów ITI), z czasem został prezesem Wisły. Krótko to trwało. Kibicom się nie podobał, więc ogłosili bojkot. Klub, w obawie przed pustymi trybunami, zwolnił prezesa. Dziś Jacek Bednarz jest członkiem zarządu Ekstraklasy SA. To, co stało się niedawno w Wiśle, wydawało się w dzisiejszych czasach niemożliwe. Bogusław Cupiał po 19 latach inwestowania w klub postanowił go sprzedać. Mógł to zrobić wcześniej, ale zrażał potencjalnych kupców, stawiając im warunki nie do zaakceptowania. Podkreślał, że chce oddać klub w dobre ręce. Aż w końcu sprzedał Wisłę oszustowi, którego wiarygodność rzekomo w Tele-Fonice sprawdzono. Kiedy sprawa wyszła na jaw, okazało się, że nie ma kto płacić pensji. Cupiał był już zwolniony z tego obowiązku, a nowy właściciel nie miał pieniędzy. Od maja piłkarze i inni pracownicy nie otrzymują wynagrodzenia i to nie przypadek, że drużyna po