Radosny futbol

Po meczu z Realem Madryt wielkiej kompromitacji nie ma. Po Legii nikt się więcej nie spodziewa

19 października 2016

Jak mawiał klasyk: tak się gra, jak przeciwnik pozwala. A Real pozwalał Legii na wiele. Czy w tym kontekście 1:5 to naprawdę dobry wynik?

Stracić pięć bramek (podczas gdy kolejne wisiały w powietrzu), strzelić jedną (mając też okazje na kolejne) i zasłużyć sobie na pochwały to jest dość niecodzienna sytuacja. Legia Warszawa, mistrz Polski, gra jednak w tym sezonie tak słabo, że poprzeczka oczekiwań wobec jej piłkarzy już właściwie nie wisi, ale leży. Przed meczem z Realem powszechnie spodziewano się kompromitacji, najwięksi pesymiści przebąkiwali o dwucyfrówce, a poważni dziennikarze piłkarscy przekonywali, że tym jednym meczem Cristiano Ronaldo zapewni sobie tytuł króla strzelców bieżącej edycji Ligi Mistrzów.

Ale nieszczęścia się nie skumulowały. 1:5 to nie jest oczywiście wynik, którym należy się chwalić, ale też trzeba zauważyć, że lepsze i bogatsze od Legii zespoły nie potrafiły na stadionie Realu wyjść z własnej połowy. Zresztą gdyby nie banalne błędy w obronie, a przede wszystkim fatalna dyspozycja dwóch pomocników odpowiedzialnych za organizację gry, w tym Tomasza Jodłowca (który jeszcze niedawno, podczas mistrzostw Europy, był pewnym punktem reprezentacji, a teraz dziewięć piłek na dziesięć traci albo po prostu podaje przeciwnikowi pod nogi), straty mogły być nawet mniejsze.

Generalne zaskoczenie po tym meczu polega na tym, że piłkarze Legii nie mieli większych kłopotów z konstruowaniem akcji, a nawet ze strzelaniem na bramkę Realu. Mecz piłkarski to nie jest jednak wdzięczny materiał do wyciągania prostych wniosków, gdyż z faktu, że w meczu z Realem Legia stworzyła więcej sytuacji do zdobycia goli niż w ostatniej ligowej kolejce z Pogonią Szczecin, nie wynika, że jeśli chodzi o grę obronną, to w Szczecinie uczą jej lepiej niż w Madrycie. Piłkarze Realu grają dobrze ponad 50 meczów w sezonie i jeśli można wygrać spacerkiem, to z tego korzystają. Lekceważenie słabszego rywala to jest w futbolu dość powszechne zjawisko.

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.