Skandaliści w Białym Domu: Donald Trump nie będzie pierwszy

Skandale z udziałem Trumpa wyciągane na widok publiczny w trakcie kampanii wyborczej niejednego komentatora zmuszały do wyciągania niezwykle kategorycznych wniosków: „Ameryka takiego prezydenta jeszcze nie miała!”. Nie miała? Amerykańska demokracja wyhodowała więcej ekscentrycznych przywódców z osobliwymi zainteresowaniami, życiorysami i poglądami niż wszystkie europejskie razem wzięte. W przeszłości Ameryka wybierała na ojca narodu półanalfabetę i hazardzistę, seksoholika chwalącego się rozmiarem swojego przyrodzenia, dwóch polityków, którzy widzieli UFO, i dwóch takich, którzy trzymali w łazience aligatory. Zaciągnął się, ale nie palił Harry’emu Trumanowi (rządził w latach 1945–53) drogi do Białego Domu nie zamknęło członkostwo w Ku Klux Klanie. W połowie lat 20. ubiegłego stulecia do wstąpienia do rasistowskiej organizacji namówili go koledzy z Partii Demokratycznej – Truman pracował jako sędzia w Jackson County w stanie Missouri, a dobre stosunki z KKK miały pomóc mu w dalszej politycznej karierze. Później jego współpracownicy tłumaczyli, że choć prezydent zapłacił 10 dol. wpisowego, szybko zerwał z zakapturzonym towarzystwem: „Był tylko członkiem, nie uczestniczył w żaden sposób w działalności Ku Klux Klanu” – zarzekał się Spencer Salisbury, jeden z tych, którzy doradzili Trumanowi ten karkołomny manewr. Truman, już jako prezydent, czasem szybciej działał, niż myślał i nie chodzi tu akurat o użycie bomby atomowej, lecz jego córkę Margaret. Była śpiewaczką z ambicjami, ale bez większych sukcesów. Przyczyny ich braku 6 grudnia 1950 r. podsumował dziennik „Washington Post”, komentujący występ panny Truman w samej stolicy: „Nie potrafi śpiewać zbyt dobrze i nie bardzo widać, by robiła postępy”. Prezydent zareagował. Do autora recenzji Paula Hume’a napisał list. Bardzo osobisty: „Właśnie przeczytałem twoją podłą i chałowatą recenzję koncertu Margaret. Wygląda na to, że jesteś sfrustrowanym starym ramolem, który chciałby coś osiągnąć, pisząc te bzdury na ostatnich stronach swojej gazetki. Mam nadzieję, że któregoś dnia cię spotkam. Po tym spotkaniu będziesz potrzebował nowego nosa, okładów na podbite oczy i protezy poniżej pasa”. Fala zupełnie zrozumiałej krytyki, jaka wylała się na Trumana, skłoniła go jedynie do oświadczenia: „Napisałem to nie jako prezydent, tylko zatroskany ojciec”. Głosuj na kata Jeśli Truman to czytelny przykład wyrozumiałości amerykańskich wyborców wobec przeszłości swoich prezydentów, Andrew Jackson (lata 1829–37) tę wyrozumiałość sam chyba w narodzie zaszczepił. To z nim śmiało mógłby solidaryzować się dziś Donald Trump: Jacksona w trakcie kampanii wyborczych postponowano i określano jako awanturnika, hazardzistę, cudzołożnika i półanalfabetę (istotnie, z trudem czytał, a i poprawne pisanie sprawiało mu wielkie problemy), co wcale nie przeszkodziło mu w dwóch zwycięstwach. W 1829 r. sztab starającego się o reelekcję Johna Quincy’ego Adamsa do powyższych epitetów pod adresem przeciwnika dodał osła, ale Jackson, dla żartu, z podobizny osła zrobił sobie wizytówkę (później osioł właśnie stał się symbolem Partii Demokratycznej). Więc ludzie Adamsa poprawili: pijaczyną, łapówkarzem, ateistą i mordercą. Tak, mordercą. 23 lata wcześniej Jackson pojedynkował się z farmerem Charlesem Dickinsonem, urażony oskarżeniami o ustawienie gonitwy konnej. Nie po raz pierwszy – historycy są pewni co do pięciu sporów na pistolety z udziałem późniejszego prezydenta, choć byli i tacy, którzy twierdzili, że miał ich na swoim koncie kilkadziesiąt. A Dickinson? Jackson zabił go strzałem w pachwinę. Przy tym sam oberwał w pierś – kula utkwiła tak blisko serca, że żaden lekarz nie podjął się jej wyciągnięcia. Jackson nosił tę bolesną pamiątkę do końca życia. A gdy w końcu przyszedł na niego czas, w 1845 r., zostawił po sobie papugę. Przyjaciele Jacksona zabrali ją na pogrzeb, na którym ptak pożegnał zmarłego prezydenta w stylu, w jakim nie żegnano żadnej innej osobistości w USA. W końcu trzeba było ptaka usunąć z kościoła. „Podczas mszy paskudna papuga bluźniła i bez przerwy zaciekle ubliżała kolejnym gościom. Czegoś równie wulgarnego i oburzającego nie doświadczyłem nigdy wcześniej ani nigdy później w swoim życiu” – wspominał wielebny William Menefee Norment, który uczestniczył w pogrzebie prezydenta. Mroczna sława ciągnęła się także za Groverem Clevelandem, który pełnił obowiązki głowy państwa w latach 1885–89 i 1893–97. Z czasów, w których nosił odznakę szeryfa Erie County w Nowym Jorku, przylgnął do niego pseudonim „Kat z Buffalo”. Bo Cleveland nie tylko przyprowadzał bandytów do sądu, ale i równie chętnie odprowadzał ich później na szubienicę. „Dziś w południe Patrick Morrissey odkupił swoje winy za niegodną zbrodnię matkobójstwa na stryczku na więziennym dziedzińcu. Egzekucja została przeprowadzona z należną powagą i prywatnością. Przyglądało się jej nie więcej niż 50 osób” – relacjonował 6 września 1872 r. „New York Times”. Powinności kata starannie czynił szeryf Cleveland – powiesił Morrisseya własnoręcznie, a następnie sam odciął linę, na której skonał morderca. Prezydencki rozmiar Zupełnie inne hobby przywiózł do Waszyngtonu Lyndon Johnson (lata 1963–69). Człowiek, który miał uzasadnione ambicje, by zostać najlepszym prezydentem, jaki kiedykolwiek kierował Ameryką: wiedział, że w jednym bił wszystkich wodzów narodu o kilka długości. Chodziło o rozmiar jego penisa. Z jakiegoś powodu Johnson uważał swą męskość za największy z politycznych talentów, jakim obdarzyła go natura. Dziennikarz Marshall Frady wspominał, jak LJ, korzystając z toalety w Kapitolu, miał w zwyczaju odwracać się po wszystkim do kolegów, którzy stali przy pisuarach obok, i z tą częścią ciała w dłoni, którą nazywał Jumbo, mówił: „Czy kiedykolwiek widzieliście coś tak wielkiego?”. Prezydent Johnson uważał wielu za godnych zobaczenia tego. Prof. Robert Dallek w biografii polityka zatytułowanej „Gigant ze skazą” przytoczył kuriozalny incydent, do którego miało dojść podczas wywiadu prezydenta z jednym z dziennikarzy. „W trakcie prywatnej rozmowy dziennikarz naciskał Johnsona pytaniami o wojnę w Wietnamie. Johnson w końcu stracił cierpliwość – pisze Dallek. – Rozpiął rozporek, wyciągnął swojego członka i zaczął nim wymachiwać. »Oto powód!« – krzyczał”. Trudno się więc dziwić doniesieniom o politycznym haremie, jaki Johnson urządził w Białym Domu – sypiał z sekretarkami, współpracowniczkami i sekretarkami współpracowniczek. W książce „Seks prezydencki: Od Ojców Założycieli do Billa Clintona” znajdziemy wzmiankę o kobiecie, która gościła kiedyś na rancho Lyndona. W nocy obudził ją błysk latarki, którą trzymał nad nią gospodarz. „Posuń się. Tu twój prezydent” – powiedział głosem Johna Wayne’a. Johnson potwornie się złościł, gdy w jego obecności wspominano o legendarnej seksualnej wydolności Johna Kennedy’ego. „Więcej kobiet wlazło mi do łóżka przez przypadek, niż Kennedy świadomie poderwał” – zaznaczał jurny demokrata. Spotkania z UFO Ameryka miała prezydenta, który panicznie bał się elektryczności. Benjamin Harrison (rządził w latach 1889–93) nie dotykał w Białym Domu włączników światła i to samo nakazał swojej rodzinie, bo kiedyś poraził go prąd. Dziwne? To co powiedzieć o politykach na tym samym stanowisku, którzy twierdzili, że mieli do czynienia z kosmitami? Ronald Reagan (1981–89) wyznał kiedyś, że obserwował UFO podczas lotu Air Force One: „Spojrzałem przez okno i zobaczyłem jasne światło, które kręciło się dookoła. Zapytałem pilota, czy kiedykolwiek widział coś podobnego. Zszokowany, zaprzeczył”. W 1987 r. słynny republikanin zadziwił przywódców