Piątek na piątkę

Historia jest jak ze snu, ale przecież w żadnym innym sporcie na świecie nie żyje się marzeniami tak mocno jak w futbolu. Ledwie kilka miesięcy temu Krzysztof Piątek, 23-latek z Niemczy, wystrzelił z piłkarskiego zaścianka i zdobył ligę włoską w stylu właściwym jedynie pokoleniowym talentom. Czy Piątek wart był 35 mln euro, jakie zapłacił za niego AC Milan? Można by odpowiedzieć, że Włosi generalnie mają skłonność do przesady: wystarczyły dwa mecze w Mediolanie, by zaczęto go ubóstwiać, układać o nim piosenki czy nazywać „Bomberem”, „Robocoppa” i „Il Pistolero”. Piłkarz, który przez dwa tygodnie nie schodzi z okładki „La Gazetta dello Sport”, najważniejszego włoskiego dziennika sportowego, musi być przecież wyjątkowy. Symbolem spontanicznej piątkomanii w Italii są zdjęcia kibiców Milanu ubranych w przerobione koszulki Gonzago Higuaina, którego polski napastnik w klubie zastąpił. Fani do numeru 9 na plecach doklejali taśmą jedynkę (Piątek gra z numerem 19), a nazwisko słynnego Argentyńczyka zastępowali odręcznie napisanym: „Piątek” lub „Piatek” (w takiej wersji występuje w gazetach). Swoją drogą, po dwóch golach Polaka w meczu z Napoli, poprawną wymowę jego nazwiska przypomniał Włochom sam Zbigniew Boniek. Piątka, czasem Piatka, chwalą zgodnie inne futbolowe legendy w całej Europie, porównując między innymi do Andrija Szewczenki, fantastycznego snajpera Milanu z poprzedniej dekady. Nam najtrudniej uwierzyć, że jeszcze osiem miesięcy temu Il Pistolero walczył z Cracovią o utrzymanie się w polskiej Ekstraklasie i jak żart traktowano zapowiedzi jego trenera, Michała Probierza, że niebawem będzie wart 30 mln euro. – Czy spodziewałem się, że to potoczy się tak szybko? Tak. No przecież to właśnie wszystkim mówiłem – mówi dziś Probierz. Piątkomanii woli nie komentować, choć sam też jest za nią odpowiedzialny: to w prowadzonej przez niego drużynie Piątek wyrósł na dojrzałego napastnika. Dojrzewanie miało i swoje trudne momenty. Znany z silnej osobowości Probierz był wyjątkowo wymagający i nie wahał się nawet publicznie krytykować Piątka, gdy ten zachowywał się na boisku jak rozkapryszona gwiazda. „Rzadko to robię, ale nie mam wyjścia, skoro indywidualne rozmowy nie pomagają. Wiele razy mówiłem Krzyśkowi o jego zachowaniu. Nie wypada, by kapitan zespołu ciągle machał podczas meczu rękami i miał o wszystko pretensje. Musi to zmienić, bez tego nie wskoczy na wyższy poziom” – grzmiał trener Cracovii w listopadzie 2017 r. Jak mówić właściwe rzeczy Piątek odpowiedział Probierzowi dwoma golami w meczu, który poprzedziła publiczna reprymenda. Nie machał też rękami do sędziów, a później, pytany przez dziennikarzy, wyjaśniał, że słowa trenera odebrał jako ostrzeżenie, ale i akt troski. To charakterystyczne dla Piątka: po pierwsze, szybko się uczy. Po drugie, nie mówi wiele, ale wie już, jak mówić właściwe rzeczy. Tak było w zeszłym roku, gdy Adam Nawałka pominął go w kadrze na mistrzostwa świata. Skwitował, że rozumie i ma nadzieję, że następnym razem znajdzie się w reprezentacji. Historię kariery gwiazdy Milanu mogliby opowiadać podopiecznym trenerzy we wszystkich prowincjonalnych klubach i szkółkach w Polsce. Takich potencjalnych Piątków są w nich tysiące. On sam nie jest produktem wielkiej futbolowej akademii z dużego miasta – wychował się w 3-tysięcznej Niemczy na Dolnym Śląsku. Stąd po części również ta pozaboiskowa skromność. „Niemcza to specyficzne miejsce. Gdy przyjeżdżam do rodziców, widzę, że niektórzy koledzy z klasy czy z podwórka się stoczyli. Ciężko się tam żyje, a narkotyki czy alkohol można potraktować jako pewną ucieczkę. Nie wiem, co by było, gdyby… Nie mówię, że na pewno bym chlał lub ćpał, ale bez piłki na pewno ciężko byłoby o takie życie, które teraz mam” – mówił o swoich rodzinnych stronach w wywiadzie dla portalu Weszło. Już jako 4-latek chodził na mecze B-klasowej Niemczanki Niemcza, której gwiazdą był jego ojciec Władysław. Papa Piątek, dziś mówiący z dumą, że Krzysztof w przyszłości zagra w Realu Madryt lub FC Barcelona, był też w Niemczance jego pierwszym trenerem. Zanim Krzysztof skończył 10 lat, wylądował w Dzierżoniowie, w piłkarskiej klasie stworzonej w Szkole Podstawowej nr 9. – Miał naturalny talent, a do tego w grupie zawsze szedł w pierwszym rzędzie. Bardzo wesoły chłopak, kawalarz. Gdy ktoś coś przeskrobał, brało się Krzyśka, bo wiadomo było, że i on pewnie maczał w tym palce – opowiada Zbigniew Soczewski, jeden ze szkolnych trenerów młodego Piątka z Dzierżoniowa i do dziś trener III-ligowej Lechii Dzierżoniów, w której Piątek junior debiutował w dorosłych rozgrywkach. Z Niemczy do Dzierżoniowa jest 15 km. Autobusy kursowały co godzinę. Gdy Krzysztof podrósł i sam dojeżdżał do szkoły, tam właśnie, w komunikacji podmiejskiej, zaczynał hartować swój charakter. – Zajęcia zaczynaliśmy po 7.00 rano, więc Krzysiek musiał wyjść z domu przed 6.00. Po lekcjach wyczekiwał na autobus powrotny. Dom, trening, szkoła. Codziennie. I nie tak jak dziś, że rodzice wszędzie podwożą i odwożą samochodem – mówi Soczewski. – Ten reżim go zbudował. Co więcej, tacy chłopcy, zahartowani, częściej do czegoś w sporcie dochodzą. Jego debiutowi w Milanie towarzyszyła owacja ponad 60 tys. kibiców na stadionie San Siro. Dawni trenerzy Piątka zgodnie podkreślają, że nawet taka presja nie wiąże mu nóg. – W trzeciej lidze miałem w zespole Krzyśka i Jarka Jacha (dziś rezerwowy w angielskim Crystal Palace). Jarek przejmował się każdym okrzykiem z trybun. Krzysiek odwrotnie, takie rzeczy po nim spływały – wspomina Soczewski. – Psychicznie zawsze był mocny. Był najmłodszy w Lechii, a potrafił motywować całą drużynę. Może to też zasługa ojca. I tego, że nigdy nie pozwalał mu popadać w samozadowolenie. Piątek opowiadał kiedyś w „Polsce” o meczu z Wisłą Płock, w którym zdobył gola i zapewnił zwycięstwo swojej drużynie: „Wcześniej miałem też sytuację, jakich wiele: w polu karnym chciałem szybko strzelić z czuba, żeby nie zablokowali mnie obrońcy, ale nie trafiłem w piłkę. Po meczu dzwoni tata i słyszę: Jak ty możesz tak w piłkę nie trafić?! I to z czuba?! Musisz opanować podstawy! Fajnie, że wygraliście? Żadnego: fajnie, że wygraliście. Z ojcem tak zawsze. Najpierw błędy, potem pozytywy. Ewentualnie”. Wystarczy zrobić raz W ten sposób Piątek senior wychował piłkarza obsesyjnie dążącego do doskonałości. – Zawsze chciał więcej. Jak trzeba było wykonać dziesięć powtórzeń jakiegoś ćwiczenia, on koniecznie chciał jeszcze dołożyć jedenaste, dwunaste. Patrzyłem, jak trenuje, i myślałem sobie: co za człowiek, nie musi, ale chce. Praca, praca, praca – opowiadał Paweł Karmelita, trener, który sprowad