Żeńska reprezentacja piłkarska Stanów Zjednoczonych to w tym sporcie prawdziwe mocarstwo, a w samej Ameryce absolutny fenomen wśród kibiców. Wygrywając w niedzielę 2:0 z Holenderkami, zdobyły swoje drugie z rzędu i czwarte w historii mistrzostwo świata. Do tego dodać należy cztery złote medale olimpijskie i osiem triumfów w mistrzostwach Ameryki Południowej i Karaibów. To wszystko w niecałe 34 lata od rozegrania pierwszego międzypaństwowego meczu. Nic więc dziwnego, że do rozgrywanego w Lyonie finału podchodziły w roli zdecydowanych faworytek (przed ostatnim meczem mundialu miały bilans bramkowy 24-3), tak postrzegali je też eksperci i bukmacherzy.
Legenda żeńskiego futbolu Megan Rapinoe
USWNT, bo takim akronimem określa się drużynę trenerki Jill Ellis (od jej pełnej nazwy po angielsku: United States Women’s National Team), długo jednak męczyło się z niżej notowaną Holandią. Amerykanki przeważały, górowały nad rywalkami doświadczeniem i przygotowaniem fizycznym, ale pierwszą klarowną sytuację pod bramką Sari van Veenendaal stworzyły dopiero w 27. minucie meczu. Do przerwy bramki zresztą nie padły, przede wszystkim dzięki imponującej grze właśnie wspomnianej van Veenendaal.
Przełamanie nastąpiło dopiero w 61. minucie, kiedy na prowadzenie Amerykanki wyprowadziła kapitan zespołu i jedna z legend żeńskiego futbolu Megan Rapinoe. Napastniczka strzeliła gola z rzutu karnego, przyznanego USWNT dzięki użyciu systemu weryfikacji video (VAR). Po stracie bramki Holenderkom kompletnie posypała się organizacja gry. Zaczęły przeć do przodu z pominięciem drugiej linii, grać nerwowo, licząc na indywidualne zagrania napastniczek.