Edwin Bendyk: – Czy Polska rzeczywiście potrzebuje nauki na światowym poziomie? Niewiele jest krajów, których gospodarka od kilkunastu lat rozwija się bez recesji. W ubiegłym roku odnotowaliśmy wzrost PKB o 3,8 proc. To wszystko osiągnęliśmy przy niskich nakładach na badania i słabej innowacyjności.
Prof. Maciej Żylicz: – Zawsze przestrzegam przed takim inżynierskim, skrajnie pragmatycznym podejściem do nauki, które oczekuje szybkich i bezpośrednich efektów w gospodarce. Nauka to jest inwestowanie w przyszłość, czasami bardzo odległą. Oczywiście, jeśli społeczeństwo nie chce przeznaczać na ten cel więcej, niż przeznacza, czyli 10 razy mniej na mieszkańca niż unijna średnia...
W Polsce ok. 20 euro na głowę, we Francji 260...
...to ma do tego prawo. Musimy jednak zdawać sobie sprawę, że z takimi nakładami nigdy nie będziemy krajem tworzącym własne, oryginalne technologie. Musimy natomiast pilnować, by nie stracić zdolności do „czuwania technologicznego”. Innymi słowy, potrzebujemy nauki choćby po to, żeby wiedzieć, co się dzieje na świecie, jakie technologie są rozwijane, by umieć je wybierać i kupować. Należy też pamiętać, że bez wysokiego poziomu nauki nie można mówić o wysokim poziomie kształcenia. Wykładowcy wyższych uczelni zdobywają kompetencje w laboratoriach i prowadząc badania, a nie tylko z książek. Musimy także dbać o to, by najzdolniejsi nie wyemigrowali za granicę. W końcu – musimy pamiętać o kulturotwórczej roli nauki, która tworzy wzory racjonalnego i krytycznego myślenia, będącego podstawą funkcjonowania nowoczesnych społeczeństw.
Wydaje się, że dotychczasowy system nauki dość dobrze te zadania spełniał, biorąc pod uwagę niskie finansowanie.