Zawsze, kiedy z Chin nadchodzą informacje o masowych zachorowaniach na zapalenia płuc lub przypominające grypę, w centrali Światowej Organizacji Zdrowia następuje poruszenie. Eksperci siadają do internetu, by podjąć pilne międzynarodowe konsultacje. A władze WHO ślą do chińskich władz podziękowania, że niczego nie ukrywają, i doceniają powiadomienie o ewentualnym zagrożeniu. To efekt doświadczeń, jakie z wybuchem kilku epidemii zapoczątkowanych w Azji – szczególnie w Chinach – mieliśmy w przeszłości do czynienia.
Gdyby naukowcy wcześniej zostali poinformowani o nietypowych przypadkach zapalenia płuc, na które w listopadzie 2002 r. umierali pojedynczy mieszkańcy w południowych prowincjach Chin – z pewnością szybciej zdołaliby zidentyfikować śmiercionośny zarazek odpowiedzialny za SARS (ciężki zespół ostrej niewydolności oddechowej). Ale władze starały się bagatelizować wzrost zachorowań na tę chorobę lub celowo ją ukrywały przed opinią publiczną. Dopiero gdy wiosną 2003 r. przedostała się do Hongkongu, gdzie spowodowała śmierć wielu pacjentów hospitalizowanych w szpitalu im. Księżniczki Małgorzaty – w świat poszła wieść o nieznanej wcześniej chorobie, a Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła „stan globalnego zagrożenia” (ostatecznie zmarło blisko 800 chorych).
Od tamtej pory Chińczycy nie wstydzą się już współpracować z WHO. Zaowocowało to tym, że nowa epidemia z Wuhanu wydaje się od początku tego roku właściwie kontrolowana.
Czytaj także: Chory samolot w Nowym Jorku
Koronawirusy na cenzurowanym
Wuhan to miasto położone w środkowych Chinach, które przecina rzeka Jangcy.