Przedstawiając nam do dyskusji trzy warianty reformy otwartych funduszy emerytalnych, wicepremier Jacek Rostowski okazał się naprawdę sprytnym graczem. Każda z propozycji mocno poprawia marną sytuację budżetu państwa (co było prawdziwym celem zmian), do niczego natomiast nie zmusza przyszłych emerytów. Zwolennicy OFE nadal mogą lokować w nich swoje pieniądze, choć na nieco zmienionych warunkach. Te zmiany, z punktu widzenia przyszłych emerytów, nie wydają się drastyczne. Najmniej powodów do zadowolenia mają natomiast właściciele PTE (powszechnych towarzystw emerytalnych, które zarządzają OFE). Dla nich drugi filar przestaje być maszynką do zarabiania łatwych pieniędzy. W każdym z zaproponowanych przez rząd wariantów towarzystwa naprawdę będą musiały zacząć walczyć o życie.
Spekulacje, że w jednej z propozycji zawarta będzie likwidacja OFE, okazały się nieprawdziwe. Takiej propozycji nie ma, ale taki może być skutek zaproponowanych zmian. Wszystko zależy od nas. Od wiary 16 mln obecnych – i kolejnych kandydatów na emerytów dopiero wchodzących na rynek pracy – w to, że oszczędzając na starość także w drugim filarze, zapewnią sobie nieco lepszą przyszłą emeryturę. Dotychczasowe wyniki „pomnażania” naszych pieniędzy przez OFE wiarę tę raczej nadwerężyły, niż umocniły.
Pierwszy z przedstawionych wariantów, najtrudniejszy do zrozumienia, wydaje się prawie obojętny dla przyszłych emerytów. Zakłada zakaz inwestowania przez OFE naszych składek w obligacje Skarbu Państwa. Do tej pory lokowały w nie ok. 60 proc. środków, za resztę kupowały akcje na giełdzie. Teraz mogłyby inwestować tylko w akcje: tyle samo pieniędzy co przed zmianami w 2011 r., czyli przed zmniejszeniem składki do OFE.