Co roku o tej porze OECD publikuje swój raport „Taxing Wedges” o podatkach w krajach rozwiniętych. I co roku wychodzi z niego niezmiennie, że Polska jest krajem niskich obciążeń. Wbrew temu, co od lat wbrew faktom wmawia nam wolnorynkowe lobby.
Klin podatkowy to suma danin płaconych przez pracodawcę i pracownika z tytułu umowy o pracę. W skład klina wchodzi zarówno podatek dochodowy, jak i składki na ubezpieczenia społeczne (emerytalna, rentowa, wypadkowa czy tzw. Fundusz Pracy). W roku 2016 klin wyniósł w Polsce 35 proc. I w porównaniu z poprzednim rokiem właściwie się nie zmienił. Czy te 35 proc. to dużo? Raczej mało. Lekko poniżej średniej dla wszystkich krajów OECD (ta wynosi 36 proc.). Od czołówki dzieli nas przepaść.
W Belgii klin to obecnie 54 proc. a w Niemczech 49 proc., a we Francji 48 proc. W czołówce zwraca również uwagę obecność kilku krajów naszego regionu: Węgier (48 proc.), Czech (43 proc.) oraz Słowenii (42 proc.). Co dobrze pokazuje, że Europa Środkowo-Wschodnia pod względem polityki gospodarczej rozeszła się na różne strony. Niższe od nas opodatkowanie i oskładkowanie pracy mają kraje takie jak wieloletni prymusi konsensu waszyngtońskiego z Chile (7 proc.) i Meksyku (10 proc.) oraz gospodarki wdrażające anglosaski model ekonomiczny. Czyli Irlandia (27 proc.), USA (32 proc.) albo Wielka Brytania (31 proc.). Choć trzeba powiedzieć, że różnica miedzy nami a Anglosasami wcale taka duża nie jest.
Problemy systemu podatkowego w Polsce
Co jeszcze wyróżnia Polskę na tle krajów OECD? Po pierwsze, niskie efektywne podatki dochodowe (z 6 proc.