Alois Alzheimer (1864–1915), psychiatra i neuropatolog, dyrektor Kliniki Psychiatrycznej i Chorób Nerwowych Uniwersytetu Wrocławskiego. Jako pierwszy opisał chorobę kory mózgowej, którą sam nazwał „chorobą zapominania”, inni – jeszcze za jego życia – „chorobą Alzheimera”.
Angelus Silesius (1624–1677), naprawdę Johannes Scheffler, barokowy mistyk i poeta. Znany lekarz, luteranin, który zmienił wyznanie na katolicyzm i wstąpił do zakonu, czego wrocławianie nie potrafili mu wybaczyć. Wyśmiewano go, obrzucano błotem, układano obraźliwe wiersze. Wtedy zaczął pisać. Okazał się poetą jeszcze lepszym niż lekarzem.
Max Berg (1870–1947), architekt i urbanista. Zaprojektowana przez niego Hala Stulecia była w 1913 r. największą na świecie budowlą wzniesioną przy użyciu techniki lanego żelazobetonu (kopuła hali oparta na tworzących betonową pajęczynę żebrach ma średnicę 67 m). Zamontowano w niej największe w ówczesnej Europie organy, złożone z 16 706 piszczałek. W 2006 r. została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.
Max Born (1882–1970), matematyk i fizyk, laureat Nagrody Nobla. W 1933 r., po dojściu nazistów do władzy w Niemczech, emigrował do USA. Nobla otrzymał w 1954 r. za rozwinięcie teorii mechaniki kwantowej. W trzy lata później podpisał protest uczonych przeciwko wykorzystywaniu fizyki atomowej do celów wojennych. Podobnie jak inni wrocławscy nobliści, musiał czekać aż do 1991 r., by własne miasto oddało mu cześć.
Sylwester Chęciński (1930), reżyser filmowy, autor filmowej trylogii: „Sami swoi”, „Kochaj albo rzuć” i „Nie ma mocnych”, którymi utrwalił obraz Dolnoślązaka jako skrzyżowanie Kazimierza Pawlaka z Władysławem Kargulem.