Pihowiczowie: polityczne małżeństwo pod ostrzałem

Od kiedy pojawiły się informacje, że przez błąd skarbnika Nowoczesnej partia straci prawie 7 mln zł, oboje gorzej śpią. Michał Pihowicz z poczucia odpowiedzialności wobec kolegów, Kamila Gasiuk-Pihowicz z powodu fali hejtu, która wylewa się na jej rodzinę. Błąd polegał na wysłaniu 2 mln zł kredytu bankowego zaciągniętego w PKO z rachunku partii bezpośrednio na konto komitetu wyborczego z ominięciem funduszu wyborczego. Michał Pihowicz wpisał prawidłową nazwę funduszu, ale podał niewłaściwy numer konta. W ostatni dzień kampanii nie było szansy przeksięgować. Żadne z nich oficjalnie nie powie, że w tym przypadku prawo działa opresyjnie i bezmyślnie, bo pomyłka nie spowodowała żadnej korzyści dla partii. To byłoby niezgodne z wbijaną im do głowy zasadą szacunku dla prawa. Dlatego Michał oddaje się do dyspozycji zarządu, już nie jest skarbnikiem. Kamila dodaje, że jako prawnik akceptuje wyrok Sądu Najwyższego, że niewłaściwie przelane 2 mln przepada na rzecz Skarbu Państwa. Nie komentuje, że partię dotknie jeszcze jedna kara – przepadek 75 proc. subwencji – zamiast 7 mln zł na konto wpłynie tylko 1,75 mln zł. W rodzinnych Siedlcach Kamili, mimo medialnej awantury, o rodzinie mówi się w superlatywach, że pomocni, zaradni i uczciwi. Mama – lekarz pediatra, ojciec – ekonomista, starszy brat Marcin – absolwent Akademii Dyplomatycznej w Wiedniu, robi karierę w Parlamencie Europejskim. Był asystentem europosła, prof. Bronisława Geremka. Na pochodzących z Pruszkowa Pihowiczów też nikt nie da złego słowa powiedzieć. Ojciec Michała jest anestezjologiem, ordynatorem oddziału intensywnej terapii warszawskiego szpitala zakaźnego, matka pediatrą. Dziadek był cenionym kardiologiem, babcia prowadziła aptekę. Nie gadaj, tylko rób O samych Kamili i Michale, którzy po ślubie zamieszkali w domu po dziadkach, pruszkowianie wiedzą niewiele. Tak jak inni z pokolenia trzydziestolatków, całe dnie spędzali w pracy, w stolicy. Pruszków traktowali jak sypialnię z zapleczem przedszkolnym. Czasem rano byli widziani jak – jedno trzymając za rękę synka, drugie córkę – biegli do przedszkola. A potem, jak wszyscy tkwili w korku w Al. Jerozolimskich. – Nic nie zapowiadało, że nagle tak się uruchomią politycznie – mówi dziennikarz lokalnej gazety. A jednak pan i pani Pih – jak nazywają ich koledzy z Młodego Centrum – w polityce są całe dorosłe życie. Michał działał w młodzieżówce partii, Stowarzyszeniu Młodzi Demokraci. Kiedy doszło do rozłamu w partii i stowarzyszeniu, został przy starej Unii Wolności. I razem z kolegami, m.in. Ryszardem Petru, tworzył Młode Centrum. – To ideowcy – mówi Hanna Waśko, koleżanka z Młodego Centrum, obecnie strateg komunikacji, zaangażowana w projekty społeczne. – Kiedy inni odpływali do Platformy Obywatelskiej, oni zostali przy autorytetach, Geremku, Onyszkiewiczu. Kiedy po wyborach, w 2001 r., po raz pierwszy w swojej historii – jak się okazało, na zawsze – Unia Wolności znalazła się poza parlamentem, Michał został przy partii. Świadomie wybierając wolontariat – bo to nie było miejsce, do którego szło się po posady asystenckie czy dobre miejsca na listach z szybką perspektywą mandatu. W 2001 r. bez powodzenia wystartował z przedostatniego miejsca na listach Unii Wolności z okręgu warszawskiego. Kamila była w klasie maturalnej o profilu matematyczno-fizycznym. Miała, jak mówi, duży drive na działalność społeczną. W podstawówce organizowała miniplayback show, w liceum działała w samorządzie szkolnym, organizowała obozy językowe. Poszła na prawo na Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego. – Wynajmowałam mieszkanie z koleżankami, które tak jak ja interesowały się polityką: politolożką i europeistką. Niezwykle sprawne intelektualnie, analityczne umysły. Razem z nimi współpracowałam z Młodym Centrum i poznałam Mazowieckiego, Frasyniuka, Geremka – wspomina. – Na tamtym etapie życia ci ludzie wywarli na mnie największy wpływ. Słyszała od nich: możesz wpływać na rzeczywistość. Nie gadaj, tylko rób. Jesteście pokoleniem profesjonalistów, którzy w przyszłości zmienią sposób uprawiania polityki. I – nie ma wymówek, jeśli idzie o służbę krajowi. Robiła więc. – Nikt z nas nie powiedziałby Władkowi Frasyniukowi czy premierowi Mazowieckiemu, że nie mamy czasu np. na pracę przy kampanii referendalnej. To nic w porównaniu z tym, co oni zrobili dla demokracji – mówi Hanna Waśko, w czasach Młodego Centrum społeczna asystentka Frasyniuka. W tamtej epoce Michał pracował przy kongresach Młodego Centrum, koordynował pracę lokalnych kół. Potem odpowiadał za logistykę parady Schumana, europejską szkołę Młodego Centrum, prareferendum europejskie. Wszystko za darmo, w wolnym czasie, między dyplomem a szukaniem pracy w bankowości. Wspólny znajomy z czasów Młodego Centrum przyznaje anonimowo, że starzy wyjadacze z Unii Wolności często wykorzystywali młodzieńczy zapał swoich wyznawców. I skarży się na brak opartych na partnerstwie, a nie zależności, wzorców relacji z młodszym pokoleniem polityków, którzy odchodząc do PO, zostawili dziurę pokoleniową. Michał po pierwszej przygodzie z zapełnianiem list odszedł do drugiego szeregu. Ale Kamila, w 2003 r., kiedy Młode Centrum zaczęło kampanię w sprawie wejścia Polski do UE „Polska w Europie. Logicznie”, dała twarz na plakaty. Wystąpiła na nich jako „Polonistka. Ateistka. Euroentuzjastka”, z biało-czerwonym słoneczkiem Unii Wolności w prawym rogu. – Zrobiłam to dla sprawy – komentuje. Podobnie, czyli jako wsparcie wypchniętych poza Sejm autorytetów z Unii Wolności, potraktowała wybory do Parlamentu Europejskiego, w których wystartowała. Miała 21 lat, studiowała prawo i zaocznie finanse i bankowość. Deklarowała: Chcemy być z Polski dumni. Do Parlamentu Europejskiego nie weszła jednak ani ona, ani żaden z młodych. Udało się Januszowi Onyszkiewiczowi, Janowi Kułakowskiemu, Grażynie Staniszewskiej, Bronisławowi Geremkowi. Aktywność jak tatuaż Kamila nie pamięta, w jakich okolicznościach i przy jakiej akcji Młodego Centrum poznała Michała. Ale już jako para trzymali kciuki za pomarańczową rewolucję na Ukrainie, dyskutowali o programie pomocy białoruskiej opozycji, śledzili poznański szczyt młodych liberałów. Jednak po 2004 r. oboje postanowili odejść z polityki. Michał zaczął pracę w departamencie planowania w Banku Pekao. Kamila skończyła prawo, zdała egzamin licencjacki na SGH, potem egzamin na aplikację adwokacką. W 2008 r., kiedy Młode Centrum zamienia się w Projekt: Polska, wzięli ślub. Ona zaczęła karierę w międzynarodowej korporacji, skąd przeszła do dużej polskiej kancelarii. – W pewnym etapie życia uformowało mnie Młode Centrum. Potem duży wpływ miała na mnie praca w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. Zmieniło mnie też macierzyństwo – mówi Kamila. – Ale naturalna potrzeba aktywności pozostała. To jak tatuaż, który zostaje na zawsze. Część młodych z Centrum myślała podobnie. Zakładali biznesy, robili kariery w korporacjach, ale też byli aktywni w sektorze pozarządowym.