Szybują w rejony metafory, rymu, celnego słowa. Grupa seniorów z tym, co napisze, frunie do dzieci. Ostatnio także do dorosłych.
Wiersze, jakie w młodości Elżbieta Boryniec pisała dla swoich dzieci, lądowały w szufladzie. Sporadycznie jej utwory dla dorosłych ukazywały się w czasopismach. Mąż robił karierę naukową, ona była lektorką angielskiego na uczelniach. Dekada za dekadą, do emerytury. W życiu zrobiła się luka, kiedy wnuczka poszła do przedszkola i Elżbieta nie musiała już tak często jeździć do Warszawy, żeby się nią opiekować. Piszące babcie były dla niej niczym gwiazdka z nieba. Początkowo nie mogła się przemóc, by wyjść na scenę.
Polityka
4.2018
(3145) z dnia 23.01.2018;
Na własne oczy;
s. 100
Oryginalny tytuł tekstu: "Babcia nie posiedzi w domu"
