Kościół chce „nawracać” ludzi LGBT. Jako etyk wciąż tego nie pojmuję

29 września 2019

Marsz Równości w Lublinie, 2019 r. Jakub Orzechowski / Agencja Gazeta

Pokora i wstyd nakazywałyby hierarchom Kościoła raczej zapewniać o solidarności i empatii dla osób wykluczonych i prześladowanych z powodu swojej orientacji seksualnej. Tymczasem miłość homoseksualna jest dla nich straszniejsza od kradzieży, nienawiści, bicia czy pijaństwa.

W sobotę odbył się w Lublinie II Marsz Równości. Wokół gromadziły się, ramię w ramię, zastępy wulgarnych osiłków wywrzaskujących wyzwiska i pogróżki oraz pobożnych, rozmodlonych katolików. Połączyła ich Sprawa. Sprawa obrony „cywilizacji chrześcijańskiej” przed wynaturzeniem, jakie stanowi „sodomia”. Internet obiegło znamienne zdjęcie obrazujące nastrój i naturę tzw. prawicowych kontrdemonstracji. Oto wygolony młodzieniec z godłem hitlerowskiej Trzeciej Rzeszy, czyli tzw. wroną, wytatuowanym na szyi. Godne polecenia uwadze tym, którzy chcą nadal udawać, że w Polsce nazistów nie ma.

Kościół w intencji nawrócenia „grzeszników” LGBT

I jeszcze jedno zdjęcie. Na stronie Parafii pw. Nawrócenia św. Pawła w Lublinie można znaleźć zdjęcie uśmiechniętego proboszcza – młodego ks. Mirosława Matusznego na motocyklu. To on w tę samą sobotę poprowadził w swoim kościele mszę w intencji nawrócenia „publicznych grzeszników”, wygłaszając kazanie pełne kalumnii wobec uczestników II Marszu Równości. Mieliby oni poniewierać i wyszydzać wartości oraz propagować zachowania grzeszne i sprzeczne z naturą.

Jak donosi portal Gazeta.pl, ksiądz był łaskaw powiedzieć, że „jakiekolwiek akty przemocy wszędzie na świecie służyły przesuwaniu granic w prawie na korzyść działaczy homoseksualnych”. Nie ustalono, czy miał tu na myśli rzezie dokonywane przez uczestników krucjat, czy może eksterminację Prusów w ramach tzw. chrystianizacji. Bez wątpienia jednak po każdym ludobójstwie dokonywanym w imię „ewangelizacji” lokalni działacze homoseksualni z uczuciem ulgi zbierali ze skrwawionego gumna swe poobcinane członki.

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.