Doktor M. – jak wielu innych lekarzy – ostatni tydzień spędził na kompletowaniu sprzętu. – Jestem oddelegowany do szpitala, który ma leczyć zakażonych koronawirusem, muszę się zabezpieczyć – tłumaczy.
Pełnotwarzową maskę z osłoną oczu i z filtrami dzięki koneksjom towarzyskim załatwił w dużej firmie oponiarskiej. Na Allegro zamówił maskę do nurkowania – też się nada, ale będzie musiał za pomocą rurki termokurczliwej zrobić przejściówkę, by połączyć ją z filtrem. Kupił gumowce. Mówi, że nareszcie poczuł się „jak gość”.
Potem przyszły gorsze wieści. W dyżurce w Wielospecjalistycznym Szpitalu Wojewódzkim w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie pracuje, zastał list prezesów do pracowników: „Dziękujemy. Czas epidemii spowodował, że pracujecie państwo ze zwiększoną intensywnością, jesteście jak zawsze, a teraz szczególnie, na pierwszej linii walki o zdrowie i życie Lubuszan – sami narażając własne”.
Dalej informacja, że w szpitalu spadła liczba zabiegów i pacjentów, czyli przychodów z kontraktu z NFZ, co może mieć konsekwencje. Jakie? „Liczymy się z tym, że mogą nastąpić redukcje świadczeń. Mówimy o przyszłości. Bo wypłaty za marzec są bez zmian” – napisali prezesi.
Doktor M.: – Przekaz był jasny: „fajnie, że się narażacie, ale nie wiemy, czy w kwietniu wam zapłacimy”.
Czytaj też: Polscy lekarze a koronawirus. Co wiedzą, czego się boją?
Nie chcę umierać
To nie jest jednostkowy przypadek.