Baliśmy się mijanych osób. Jak „odmrozić” swoje życie?

Każda mijana osoba miała być potencjalnym zagrożeniem, a z dnia na dzień alarm niemalże odwołano. Jak sobie z tym radzić? Rozmawiamy z psycholożką Anną Zawistowską.

AGNIESZKA GIERCZAK-CYWIŃSKA: – Muszę się przyznać, że zaplanowałam sobie wizytę u ulubionej kosmetyczki w pierwszym tygodniu czerwca, ale ostatecznie ją odwołałam – przeraziła mnie wizja kontaktu z potencjalnie chorymi, których mogę spotkać zarówno w komunikacji miejskiej, jak i w salonie. Czy to już nie jest lekka fobia społeczna? Przecież tyle osób tłumnie ruszyło do fryzjerów…
ANNA ZAWISTOWSKA: – Praktyka pokazuje, zarówno moja, jak i innych psychologów, że jesteśmy teraz jako społeczeństwo podzieleni na dwie grupy. Rzeczywiście są osoby, którym ciężej podporządkować się narzuconym ograniczeniom. Mają silną potrzebę wychodzenia z domu, kontaktu z ludźmi, spotykania się z nimi na żywo, a nie tylko za pośrednictwem kanałów online czy telefonu. Często uznają, że zagrożenie wcale nie jest takie duże, jak się mówi, zakładają, że im nic złego się nie stanie. I idąc za swoimi potrzebami, są gotowe robić to, na co mają ochotę, a nawet złamać narzucone nam zasady związane z zachowaniem bezpieczeństwa.

I pójść na imprezę lub do fryzjera w kwietniu, gdy było to jeszcze nielegalne?
Tak, ta wewnętrzna stymulacja jest aż tak silna. Z drugiej strony jest wiele osób, które przestrzegają reguł, mają wyższy poziom lęku, niepokoju związanego z zakażeniem się, kontaktem z innymi. Wybierają pozostanie w domach. Na to, do której grupy będziemy należeć, wpływ ma nasz sposób radzenia sobie ze stresem, przeżyte trudne doświadczenia i traumy. Natężenie lęku może być bardzo różne, co człowiek – to inny przypadek.

depresja

koronawirus w Polsce

psychologia

Agnieszka Gierczak-Cywińska

W „Polityce” pracuję od 2016 r., od początku jestem związana z redakcją Fiszek Polityki, a od 2025 r. także z Polityka.pl. Wcześniej przez siedem lat pracowałam w portalu internetowym Polskiego Radia. Moja przygoda z mediami zaczęła się w 2006 r., gdy po wyjściu z kina po prostu musiałam podzielić się ze światem swoimi wrażeniami – tak zostałam dziennikarką, a następnie także redaktorką w serwisach internetowych dzisiejszej Polska Press. Dziennikarką kulturalną jednak nie jestem – bardziej od tego, co człowiek tworzy, interesuje mnie to, co dzieje się w jego wnętrzu. Nałogowo słucham audiobooków. Zasiadam w redakcyjnej loży miłośników kotów (ale wyściskam każdego pieska, który się napatoczy).

Rozwiń