11 listopada władza przejdzie z narodowcami. Czy faszyzm już tu jest?

Święto Niepodległości stało się „dniem, który musimy przetrwać”. W ten sposób myśli o nim również PiS, który już raz został zmuszony niemalże połączyć pochód władz z marszem Bąkiewicza. W przeciwnym razie potencjał wyborczy prawicowych ekstremistów gotów byłby przejąć Ziobro.

W zanarchizowanej Polsce Jarosława Kaczyńskiego wyroki sądów nie znaczą nic. Podległe partii rządzącej i jej koalicjantom instytucje z całą bezczelnością je kontestują. Organizowany corocznie przez formalnie niezwiązane z władzami publicznymi prywatne stowarzyszenie prawicowych ekstremistów przemarsz przez Warszawę tysięcy ludzi, wśród których dominują młodzi agresywni mężczyźni notorycznie naruszający przepisy porządkowe, w tym roku został przez warszawski ratusz zakazany.

W sukurs „narodowcom” przyszedł wojewoda mazowiecki Konstanty Radziwiłł, który zarejestrował tzw. Marsz Niepodległości jako wydarzenie cykliczne, pomimo że nie dochowano warunku takiej rejestracji, którym jest odbywanie się analogicznego wydarzenia w ciągu minionych trzech lat. Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił decyzję wojewody, który to wyrok podtrzymała apelacja. I wtedy stała się rzecz niesłychana – minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro wezwał do udziału w nielegalnym wydarzeniu, czyli w Marszu Niepodległości, w trybie nieposłuszeństwa obywatelskiego.

Urząd kombatantów w sukurs narodowcom

To absolutnie zdumiewające, aby jeden organ władzy publicznej nawoływał do łamania zarządzeń innego jej organu – a w tym wypadku nawet trzech, to znaczy dwóch sądów i urzędu prezydenta stolicy. I na tym jeszcze nie koniec, bo do sprawy włączył się inny jeszcze urząd, który, jak się okazuje, ma swoją niebagatelną prerogatywę jako organizator uroczystości państwowych. Chodzi o Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Jego szef Jan Kasprzyk samowolnie ogłosił

nacjonalizm

Robert Bąkiewicz

święto niepodległości

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.

Rozwiń