MARTYNA BUNDA: – Co myślisz, kiedy pod postami o pomocy dla uchodźców wojennych czytasz, że chcą sobie bezpłatnie pojeździć tramwajami?
ŻANNA SŁONIOWSKA: – Wbrew temu, czego obawiają się niektórzy Polacy, Ukraińcy raczej nie dostrzegają tej frustracji, czasem widocznej w internecie. Nie odbierają tych wpisów osobiście, bo za dużo się teraz dzieje w ich ojczyźnie, ich życiu. Ukraińcy widzą wolontariuszy, swoich gospodarzy, ogrom polskiej pomocy, a niektórzy pewnie również i to, że być może w cieniu wojny po raz pierwszy zobaczyliśmy się naprawdę – jako równe narody z własną tożsamością i historią.
Czy też, precyzyjniej, bardzo wielu Polaków po raz pierwszy zobaczyło Ukraińców jako naród z własną historią i tożsamością.
Na pewno z dnia na dzień znaczenie słowa Ukrainiec w języku polskim uległo zmianie. Propaganda PRL przez dziesięciolecia pracowała nad tym, żeby miało określony wydźwięk – rezun, wieśniak, dzikus. W ostatnich dniach wszystko to zostało zmyte falą. Ukrainiec to teraz wojownik, heros, heroina. Brat, siostra. Wierzę, że to będzie brzemienne w skutki, otwiera przed nami inną przyszłość.
A à propos tego, czym w cieniu wojny żyją Ukraińcy w Polsce: ja od paru dni tłumaczę bajki dla dzieci na ukraiński. Zważywszy na te obrazy, które codziennie rano oglądam w internecie i które dla mnie są potwornie bolesne, bo dotyczą ważnych dla mnie miejsc, pewnie nie miałabym siły wstać z łóżka. Ale jest coś niesamowitego i gorzkiego jednocześnie w tym, że mając wciąż pod powiekami obrazy wojenne, przekładam rozmowy pomiędzy misiaczkiem a tarantulą, bo taka jest lista dialogowa bajki. Słyszę, że rakiety trafiły właśnie w lotnisko pod Lwowem, a potem idę do Teatru Słowackiego i tam w kabinie tłumaczę „Opowieść wigilijną” Dickensa dla nowo przybyłych spod bomb dzieciaków.