Tenis w cieniu wojny
Iga Świątek, czyli tenis w cieniu wojny. Jej rywalki mają dylemat
To był dla Igi Świątek inny wielkoszlemowy finał niż trzy poprzednie, w których wygrywała bezdyskusyjnie. Zgodnie z przewidywaniami Karolina Muchova pokazała czeski tenis w jego najlepszym wydaniu: urozmaicony, inteligentny, z odpowiednio skrojonymi proporcjami subtelności i siły. Obawa, że Iga nie obroni tytułu, była chwilami uzasadniona. Zdecydowały tenisowe detale i jeden ludzki – czyli stalowe nerwy. W tym przypadku: szybka adaptacja Igi do nagłej zmiany ról – z uciekającej w goniącą.
Świątek ma w finałach Wielkiego Szlema imponujący bilans 4–0. W jej wieku (22 lata) tylko Serena Williams mogła się pochwalić takim osiągnięciem. Potwierdzenie dominacji Polki na paryskiej mączce i umocnienie się na pozycji liderki rankingu nastało po trudnym półroczu, gdy triumfowała rzadko, i to w turniejach niższej rangi (Stuttgart i Doha). Ostatni przed paryskim szlemem sprawdzian w Rzymie skończył się poddaniem meczu z powodu kontuzji, a jej przewaga w rankingu topniała w oczach. Skończył się już w kobiecym tenisie podział na Igę i nienadążającą za nią resztę. Grupa trzymająca władzę powiększyła się do trzech tenisistek (Świątek, Aryna Sabalenka i Jelena Rybakina), a paryska droga Muchovej, która w dramatycznym półfinale pokonała Sabalenkę, pokazuje, że i w drugim szeregu nie brak potencjału.
Ten stan rzeczy, kipiący emocjami i jakością, jest kobiecemu tenisowi – wciąż przegrywającemu z męskim choćby pod względem obecności kibiców na trybunach – potrzebny. A teraz rywalizacji na szczycie towarzyszy jeszcze tragiczny kontekst wojny w Ukrainie. Wymowna postawa Igi, która na korcie eksponuje wstążkę w ukraińskich barwach, zderza się z unikami większości jej rywalek oraz dylematem, czy zezwolić na udział w turniejach tenisistów z Białorusi i Rosji.