Misję wyciągnięcia piłkarskiej reprezentacji z bagna, w które sama się wpakowała – w kwalifikacjach do mistrzostw Europy wyprzedza w grupie tylko Wyspy Owcze – dostał Michał Probierz, zaufany człowiek prezesa PZPN Cezarego Kuleszy, z czasów wspólnej pracy w relacji właściciel-trener w Jagiellonii Białystok.
Probierz niedawno skończył 51 lat, a trenerem jest dobre pół życia. Dość szybko zdał sobie sprawę, że jako piłkarz wielkiej kariery nie zrobi – w słabej polskiej lidze grał w przeciętnych zespołach, nie poradził sobie na zapleczu niemieckiej Bundesligi. Postawił więc na kursy szkoleniowe, które łączył zresztą przez jakiś czas z trenowaniem zespołów dziecięcych oraz halowych. Jako trener klubowy lokalne sukcesy na polskim podwórku – przede wszystkim Puchar Polski – przeplatał kompletnie nieudanymi epizodami. Wyrobił sobie jednak renomę człowieka oczytanego i inteligentnego, mającego perspektywę wykraczającą poza „trenerkę”. Dlatego właściciel Cracovii Janusz Filipiak zrobił Probierza jednocześnie trenerem i wiceprezesem. Spędził w tej podwójnej roli cztery lata, ale projektu na miarę ambicji właściciela nie stworzył.
W europejskich pucharach zaliczył pasmo klęsk. Prowadzone przez niego zespoły odpadały już w rundach kwalifikacyjnych m.in. z rywalami z Grecji, Słowacji, Cypru i Kazachstanu. Probierz narzekał potem na błędy sędziów oraz własnych piłkarzy, stan boiska i odwieczne niedomagania systemowe: słabą bazę infrastrukturalną oraz posezonowy exodus piłkarzy, na miejsce których trzeba szukać zastępców z łapanki. W reprezentacji Probierz ma nieograniczony komfort budowy drużyny – żaden zawodnik nie odmówi mu powołania. Mówi się o nim, że nie znosi sprzeciwu, jest apodyktyczny i wybuchowy. Swego czasu konflikt z szatnią kosztował go posadę w Wiśle Kraków.