Najpierw byli torturowani przez Amerykanów w Afganistanie i krajach trzecich, takich jak Chiny, Malezja, Mali, Maroko, Holandia, Tajlandia, Wielka Brytania, a nawet Szwecja (Polski na liście Human Rights Watch nie ma. Opowieść o torturach na Mazurach – przynajmniej jeśli idzie o Libijczyków, jest bałamutna). Po kilku latach męki Libijczycy zostali wydani Kadafiemu, bo ten w 2004 r. oświadczył, że rezygnuje z budowy arsenałów abc (broń atomowa, biologiczna i chemiczna) i że zniszczy laboratoria, bo o zapasach trudno było mówić. I miejsce oprawców George'a W. Busha zajęli kaci Kadafiego.
Amerykanie nie potrafili odróżnić sojuszników al-Kaidy od swoich własnych sojuszników. Dopóki Libijczycy tworzyli na emigracji Libijską Islamską Grupę Walczącą (przeciwko Kadafiemu), do tej pory byli dla USA bojownikami niegroźnymi, ba – byli, jak kiedyś afgańscy mudżahedini, formacją pożądaną i godną wsparcia. Jednakże zewnętrzne podobieństwo, a także teren operacji (Irak, Afganistan) stały się wystarczającą podstawą do aresztowań i prześladowań.
Human Rights Watch opisuje w raporcie Laury Pitter tortury, a zwłaszcza podtapianie, wiązanie łańcuchami, męczenie brakiem snu i przestrzeni, a także pospolite gwałty. Czyni to na podstawie zeznań poszkodowanych. Innego źródła nie ma, bo Amerykanie nie starali się o to, żeby zostawiać po sobie ślady i dowody, co nie znaczy, że są niewinni i że respektowali postanowienia konwencji ONZ przeciwko stosowaniu tortur. Wiarogodność torturowanych pozostawia do życzenia. Jeden z nich, al-Szejk al-Libi, zeznawał, że szkolono go u Saddama Husajna w zakresie posługiwania się bronią biologiczną i chemiczną. Na jego zeznania powołał się w ONZ Colin Powell. Przesłuchiwany odwołał potem swoje rewelacje, a nawet im zaprzeczył. Sekretarz stanu USA został ze swoim oświadczeniem jako obiekt drwin. Jego przypadek dowodzi prawdy znanej od Średniowiecza, że ofiara tortur mówi czasem wszystko jedno co i że przyznaje się do każdej zbrodni, byle tylko skrócić sobie męki.
Stosunki USA z Libią Kadafiego były bardzo złe. Czy po obaleniu dyktatora mogą być lepsze, jeśli członkowie rządu nie prędko wyzbędą się traumy? Zwalczali pułkownika, bo jego rząd był antyislamski. Czy ich rząd utrzymujący dobre stosunki z Wielkim Sojusznikiem (kiedyś Szatanem) będzie wobec tego proislamski, a jeśli tak, to czy to dla Zachodu dobrze?
I drugie, ważniejsze pytanie. Czy kampania anty-kontrterrorystyczna WHR przyćmi kampanię antyterrorystyczną i – znowu - czy to dla Zachodu dobrze? Prawa człowieka są dobrem każdego człowieka, nawet jeśli występuje z orężem przeciwko nim. Dlatego obydwu tych kampanii nie da się zharmonizować. Wykładnia amerykańska dana śledczym mówi, że tortura stosowana tak, żeby przesłuchiwany przeżył, nie jest torturą. A czym jest?