Nawołuje do rozbicia strefy euro, powrotu do marki niemieckiej i zdecydowanej odmowy płacenia przez Niemcy za kraje zadłużone. W ciągu kilku tygodni do ADN zapisało się ponad 7 tys. członków. I gdy sondaże pokazały, że aż 22 proc. ankietowanych wyobraża sobie poparcie dla takiej partii, na zwolenników rządzącej dziś koalicji padł blady strach. Czyżby już i w Niemczech – tym filarze Unii – szykowała się antyeuropejska rewolta? Tak źle jeszcze nie jest. Według Instytutu Demoskopii w Allensbach, ADN realnie może liczyć na 1–2 proc. głosów w wyborach. To daleko od 5-proc. progu wyborczego.
W Republice Federalnej od dziesięcioleci działa stabilny układ partyjny, choć na skrzydłach wciąż powstają – i zanikają – nowe partie. Niemiecki wyborca dopuszcza je niekiedy w poszczególnych landach – tak było z nacjonalistyczną NPD, Republikanami czy ostatnio Piratami – ale w wyborach do Bundestagu odwraca się od nich. I z czasem zanikają. Jednak sztywny układ dwóch wielkich chadeków i socjaldemokratów, oraz tej trzeciej siły – liberałów, jako języczka u wagi, został rozchwiany poprzez wejście do Bundestagu Zielonych i Lewicy. Niewykluczone więc, że ten dawny system będzie się pruł dalej. Ale czy akurat z udziałem ADN? Czasu do wyborów niewiele, program ubożuchny, a elektorat to ludzie starsi, dysydenci z CDU-CSU, FDP i SPD oraz bardzo młodzi – ci od Piratów i Lewicy.
Nawet kilka procent dla narodowych egoistów z ADN może wypchnąć z Bundestagu liberałów z FDP, którzy w sondażach oscylują wokół granicy 5 proc. Ale wtedy niemal pewna będzie powtórka z wielkiej koalicji z lat 2005–09. To prognoza nieprzyjemna dla obecnej koalicji, ale nie dla Angeli Merkel. Niemniej wygląda na to, że rozpoczynająca się kampania wyborcza będzie kampanią o euro i Europę. Tak jak w wielu krajach Europy, co je paradoksalnie łączy.