Luna była pierwsza – Karolina podnosi bluzę i pokazuje tatuaż w dole pleców. Wizerunek psa i daty: 1999–2011. – Dostałam ją razem ze szczeniakiem, kiedy miała cztery lata, i to był najłagodniejszy grenland, jakiego kiedykolwiek miałam – na zdjęciu puchata, ciemna głowa, przedzielona niemal równo na pół białym przedziałkiem, i wielka, wyszczerzona paszcza. Luna, bo w Arktyce zimą to księżyc zastępuje słońce.
Karolina ma 30 lat i 7 psów. Jednego mieszankę grenlanda z husky, pięć alaskanów husky i shibę. Od 2003 r. mieszka na Spitsbergenie, gdzie psie zaprzęgi to codzienność. Z jednej strony największe w historii ekspedycje polarne przez lata używały psów zaprzęgniętych w sanie, a z drugiej myśliwi transportowali zaprzęgami upolowane zwierzęta. Psy pracujące dla wypraw polarnych jadły pemikan (sprasowane suszone mięso), a te myśliwskie – resztki z niedźwiedzi polarnych i fok, które zabijano dla futer, nie dla mięsa. Pies polarny potrafi dojść niemal wszędzie, jest niezwykle wytrzymały fizycznie i stanowi naturalny system ostrzegania przed niedźwiedziami polarnymi. Agresywny w stosunku do innych psów, wobec ludzi jest z natury bardzo łagodny.
Psie zwyczaje
Karolina ma ponad 180 cm wzrostu i oczy w kolorze niespokojnego morza. Kiedyś, jeszcze w Sopocie, miała w domu jamnika i jeździła konno. Potem przyjechała tutaj i została. Do Stitcha, Emila, Gai, Baffi, Nelsona, Zoidberga i Blondie mówi po norwesku. Już dziesięć lat jest poza Polską, więc i jej samej zdarza się zapominać co rzadziej używane słowa. Nauczona psim zwyczajem, rzadko patrzy rozmówcy prosto w oczy.
Wstaje codziennie wcześnie rano i jeszcze przed pracą jedzie do psiarni, bo psów zaprzęgowych nie trzyma się w domach. Żyją w zagrodach poza miastem, jedne w klatkach, inne na łańcuchach przy budach.