Nie godzimy się z aneksją Krymu, uważamy że Rosja postąpiła bezprawnie, co gorsza podstępnie uciekła się do jawnych kłamstw. Ale co można zrobić? Nie uznawać aneksji i czekać na lepsze czasy. Wojna to rzecz straszna, nikt o zdrowych zmysłach jej nie zaleca, zresztą nie ma kandydatów, by umierać za Krym, który zresztą jeszcze niedawno rosyjski był i w ogromnej większości w Rosji chce być.
Nie ma też co się oburzać, że Waszyngton i Moskwa negocjują na temat warunków porozumienia. Z amerykańskich źródeł dyplomatycznych Rosja przedstawiła ofertę: chce, by Zachód zapewnił, że nie Ukraina nie wejdzie do NATO, dalej – by rząd w Kijowie zawierał także reprezentację partii prorosyjskiej, następnie by Ukraina przyjęła ustrój federalny i zachowała stosunki gospodarcze z Rosją. W zamian Moskwa oferuje uznanie rządu w Kijowie, przyrzeknie, że nowych ruchów separatystycznych na Ukrainie nie będzie inspirować i włączy się do ratowania Ukrainy przed gospodarczą zapaścią. Dla jednych brzmi to cynicznie i kłamliwie, bo Moskwie nie można wierzyć. Ale inni – a zwłaszcza Amerykanie – widocznie uważają, że w każdym razie jest to na pewno punkt wyjściowy do rozmów. Inaczej Kerry i Ławrow nie rozmawialiby cztery godziny i nie przyrzekli dalszych rozmów.
Wszystko to dzieje się w naszym bezpośrednim sąsiedztwie i mamy prawo być zaniepokojeni. Żyjemy w warunkach zwiększonego ryzyka. Pierwszą reakcją NATO była obietnica wzmocnienia Sojuszu. Wojskowym z NATO kazano opracować sposoby lepszej obrony tych sojuszników, którzy czują się zagrożeni przez Rosję. Nasz minister spraw zagranicznych powiedział, że dobrze by było, gdyby znalazły się na naszym terytorium dwie ciężkie brygady NATO.