W kościele metodystycznym w Charleston w Karolinie Południowej młody biały rasista zamordował z zimną krwią dziewięcioro czarnych chrześcijan. Charleston wpisuje się w najnowszą serię aktów przemocy na tle rasowym: Ferguson, Baltimore, nowojorska Staten Island. W kwietniu w tej samej Karolinie Południowej, w mieście North Charleston, biały policjant zastrzelił uciekającego czarnoskórego Waltera Scotta, którego zatrzymał z powodu przepalonego światła stopu w jego aucie.
Szykująca się do walki o prezydenturę Hillary Clinton nie owija w bawełnę. „Powiedzmy wprost, nawet wielu białych o otwartych umysłach i czystych intencjach reaguje dreszczem strachu na widok czarnego człowieka w kapturze” – mówiła na spotkaniu z burmistrzami miast w San Francisco. Clinton uważa, że Charleston nie wolno traktować jako wyizolowanego incydentu: „Walka z rasizmem w Ameryce bynajmniej się nie skończyła”. Tylko czy to oznacza, że jest tak samo źle jak ponad pół wieku temu?
W ocenie pesymistów ta nowa seria zabójstw jest integralnie związana z tym, jak czarni są postrzegani i traktowani w mieszanych rasowo szkołach, więzieniach, a nawet w instytucjach publicznych. Przekaz jest wciąż negatywny, a to wzmacnia z kolei nieufność czarnych do systemu. Mimo przegranej przez secesjonistów z Południa (konfederatów) wojny domowej (1861–65) i całkowitego skasowania niewolnictwa, aż do połowy lat 60. XX w. w USA de facto tolerowano segregację rasową w dawnych stanach Konfederacji. Masakra w Charleston przypomniała o tym ponurym dziedzictwie przeszłości.