Zgoda na klimat
Walka z globalnym ociepleniem na razie toczy się o 2 stopnie Celsjusza, ale to i tak za mało
Przedstawiciele ponad 160 państw uczestniczyli w piątek, 22 kwietnia, w uroczystości podpisania Porozumienia Paryskiego w sprawie ochrony klimatu. Porozumienie zostało wynegocjowane w Paryżu w grudniu ubiegłego roku podczas Szczytu Klimatycznego ONZ COP21. By złożyć podpis, do Nowego Jorku przyjechała również premier Polski Beata Szydło, choć to nie na nią z największą uwagą patrzyli komentatorzy – kluczowy dla powodzenia procesu klimatycznego był udział przedstawicieli Stanów Zjednoczonych i Chin, razem odpowiedzialnych za ponad 40 proc. emisji dwutlenku węgla.
Pozostaje proces ratyfikacyjny, który zawsze dostarcza emocji – wszyscy pamiętają, że poprzednie porozumienie klimatyczne, Protokół z Kioto, choć podpisany przez Stany Zjednoczone, nigdy nie doczekał się ratyfikacji, co już na starcie pozbawiło go zębów.
Sytuacja jednak zmieniła się istotnie. Kto obserwował grudniowe negocjacje w Paryżu i pamięta katastrofę, jaką zakończył się Szczyt w Kopenhadze w 2009 r., nie może mieć wątpliwości, że w ciągu niespełna dekady nastąpiły wręcz epokowe zmiany w postrzeganiu zagrożeń stwarzanych przez zmiany klimatu.
Przypomnijmy, to właśnie w 2009 r. miało być przyjęte nowe globalne porozumienie, ale nie udało się tego osiągnąć ze względu na opór państw rozwijających się, które nie chciały negocjować na warunkach określonych przez Zachód, który właśnie pogrążał się w kryzysie pozbawiającym go siły i wiarygodności. Na dodatek negocjacje otoczone były atmosferą skandalu, z Climate Gate jako głównym elementem prób podważenia rzetelności badań naukowych dotyczących klimatu.
W 2015 r. już mało kto kwestionuje ustalenia naukowców, martwią natomiast coraz bardziej niepokojące konkluzje.