Nowa umowa koalicyjna między CDU/CSU i SPD liczy prawie 200 stron.
Jak na trójkę kulawych jest to dobra umowa koalicyjna CDU/CSU i SPD. Z 46 mld euro nadwyżki w budżecie jest z czego rozdawać na budownictwo socjalne, szkoły, służbę zdrowia i opiekę nad starymi. Wygranymi są obie partie „skrzydłowe”. Po lewej SPD, bo otrzymała m.in. nie tylko sprawy zagraniczne i socjalne, ale także finanse. I po prawej bawarska CSU, bo ma sprawy wewnętrzne – a tym samym uchodźcze i „tożsamościowo-ojczyźniane”. W centrum jest osłabiona CDU – ze zmęczoną Angelą Merkel, której zagraniczni komentatorzy przyznają jednak dalekowzroczność i umiejętności przywódcze.
177-stronicowa umowa koalicyjna jest szczegółowa – o 40 stron dłuższa niż ta z 2013 r. – i przyziemna. Niemieccy komentatorzy utyskują, że nie odpowiada ani na reformy UE proponowane przez Macrona, ani na awanturnicze wyzwanie dla demokracji ze strony „alternatywnych” z AfD. W sprawach polsko-niemieckich umowa świadczy o silnych nerwach i wytrwałości autorów. Wspomina dorobek ćwierćwiecza współpracy, honoruje – przez PiS permanentnie grzebany – Trójkąt Weimarski, chwali cyfrową współpracę z Polską. Ale ten „nowy początek” nakłada się na wyraźne pogorszenie medialnych notowań Polski jako europejskiego partnera.
Umowa koalicyjna to nie wszystko. Teraz czołówka SPD rusza „w teren”, by przed partyjnym referendum przekonać 460 tys. członków partii do poparcia koalicji. A opór w SPD jest silny. I dodatkowo wzmocniony przez 25 tys. „spadochroniarzy”, którzy na wezwanie Juso – młodzieżówki SPD – na gwałt wstępują do partii, by storpedować koalicję. Na początku marca okaże się, czy górę weźmie partyjny egoizm, czy odpowiedzialność za społeczeństwo, państwo, a w końcu i Europę.