Liz Truss ma kłopoty. „Thatcheryzm 2.0” Brytyjczykom się nie spodobał

4 października 2022

Nowy kanclerz Kwasi Kwarteng i premierka Liz Truss na dorocznym zjeździe Partii Konserwatywnej, Birmingham, 2 października 2022 r. Hannah McKay / Reuters / Forum

Pomysły Liz Truss na podniesienie brytyjskiej gospodarki z zapaści, oparte na cięciach i obniżce podatków, jeszcze na dobre nie ruszyły, a już zostały wstrzymane. Premierka traci autorytet i poparcie zaledwie po miesiącu rządów.

Takiego początku kadencji nie życzy się w polityce nawet wrogom, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii. W trzecim dniu premierostwa Liz Truss zmarła królowa Elżbieta II. Ledwo zdążyła wprowadzić się na 10 Downing Street, a już musiała wygłaszać przemówienie o wielkiej stracie dla Brytyjczyków. Czekało ją też od razu duże wyzwanie dyplomatyczne, bo do Londynu zjechali przywódcy i funkcjonariusze publiczni z najważniejszymi na czele. Joe Bidena czy Ursuli von der Leyen Truss pewnie nie chciała spotkać z marszu. Zwłaszcza że zarówno wobec Brukseli, jak i Waszyngtonu plany ma raczej alienacyjne. Musiała robić dobrą minę do złej gry.

Liz Truss, czyli Thatcheryzm 2.0

Na te kwestie nie miała wpływu, więc można jej okazać zrozumienie – ale resztę problemów sprowadziła na siebie sama, błyskawicznie uruchamiając plan reform gospodarczych, który wywołał drastyczny spadek wartości funta, wymusił interwencję Banku Anglii, oburzył komentatorów i podkopał jej i tak nie najsilniejszą pozycję we własnym ugrupowaniu. A to wszystko w miesiąc po wygranej w wyborach w Partii Konserwatywnej.

Ale po kolei. Po stanowisko Liz Truss szła z programem, który najprościej wyraża hasło „Thatcheryzm 2.0”. Cięcia wydatków publicznych, ulgi podatkowe dla najbogatszych, dość dyskusji na temat redystrybucji, która zdaniem Truss niesłusznie zdominowała debatę publiczną przez ostatnie dwie dekady.

Mateusz Mazzini

Socjolog, reporter, latynoamerykanista. Absolwent Uniwersytetu Oksfordzkiego, studiował też na Narodowym Uniwersytecie Walijskim, w Kordobie i Bilbao. Pisze o europejskiej skrajnej prawicy, populizmie, krajach Ameryki Łacińskiej, Globalnego Południa, wydarzeniach na Zachodzie i południu Europy. Nominowany do Grand Press 2020 w kategorii „reportaż prasowy”. Laureat dziennikarskich stypendiów przyznawanych przez „Deutsche Welle”, Balkan Insight i Balkan Investigative Reporting Network. Autor książki „Koniec tęczy. Chile po Pinochecie”. Współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, „Polityką” i „Przeglądem”, publikował też m.in. na łamach „Washington Post”, „Foreign Policy”, „El País" i „Foreign Affairs”. W TVP World prowadzi „Wider View”, cotygodniowy program o sprawach międzynarodowych.