Molo Favarolo
Lampedusa: to tu przybijają statki z migrantami. Tylko ją interesuje ratowanie życia
Proteggere le persone, non i confini – chrońmy ludzi, nie granice – wzywa podniszczony mural wymalowany na budyneczku przy wjeździe na Molo Favarolo. Po krótkim molo, technicznie rzecz biorąc pirsie, który osłania miejscowy port od morza, kilka razy dziennie kursuje autobus. Pojawia się pusty, odjeżdża wypełniony ludźmi. Mija mural, skręca w prawo i po Via Alessandro Volta, nabrzeżu Porto Nuovo, jedzie wprost do ośrodka przyjęć dla imigrantów. Lampedusa dobrze zna rolę Molo Favarolo. To tu dzień w dzień przybijają jednostki Guardia Costiera i Guardia di Finanza, straży przybrzeżnej i skarbowej, które zwożą uratowanych na Morzu Śródziemnym.
Wyspa
Lampedusa jest wysepką maleńką, żyje z ryb i turystów, leży w środkowej części Morza Śródziemnego, to najdalej na południe wysunięte terytorium Włoch. Administracyjnie przydzielono ją do regionu Sycylii, ale Palermo i Katania są daleko, a dystans do Tunezji wynosi raptem 130 km. Przez swoje położenie Lampedusa od lat jest tym przyczółkiem Unii Europejskiej, na którym stopę próbują postawić uciekający z Bliskiego Wschodu i z Afryki Subsaharyjskiej.
Od 2014 r. na Morzu Śródziemnym zaginęło co najmniej 27 tys. osób. Wypłynęli i nie dopłynęli. Przepadli, pewnie zginęli śmiercią bez świadków. Dowolna łódź może zatonąć w ciąg paru minut na środku morza i nikt nigdy o takim zdarzeniu się nie dowie. Bo nie wiadomo, ile łodzi wypłynęło z Afryki, dostępne statystyki to minimum minimorum i szacunki oparte na potwierdzonych informacjach, czasem tylko ich strzępkach.
Włoskie wody terytorialne patrolowane są przez straż przybrzeżną i organizacje pozarządowe prowadzące działalność SAR, search and rescue, poszukiwanie i ratownictwo. Szukają łodzi z uchodźcami wokół Lampedusy, gdy znajdą, zabierają na pokład i obierają kurs na Molo Favarolo.