Gdy przed dwoma laty izraelska policja zatrzymała Władymira Tronorockiego, 18-letniego imigranta z byłego Związku Radzieckiego, podejrzanego o handel narkotykami, okazało się, że na przedramieniu ma wytatuowaną swastykę, a pośrodku hitlerowskiego symbolu – sowiecką pięcioramienną gwiazdę. Rodzina Tronorockiego mieszkała wówczas w miasteczku Ariel na Zachodnim Brzegu i z trudem wiązała koniec z końcem. Wołodia – jak nazywano go w domu – nigdy nie czuł się Żydem. Wyobcowany ze społeczeństwa izraelskiego szybko stoczył się na sam dół. Jego matka Yvette jest łotewską katoliczką, ojciec Aleksander twierdzi, że jest ateistą; jedynie dziadek Jakub, aczkolwiek niewierzący, może wykazać się żydowską metryką urodzenia.
To pożółkłe ze starości świadectwo urodzenia umożliwiło Tronorockim imigrację do Izraela. Ustawa o prawie powrotu zapewnia możliwość osiedlenia się w Izraelu i obywatelstwo każdej rodzinie, w której co najmniej jedna osoba, do trzeciego pokolenia wstecz, miała żydowskie korzenie. Uchwalona na krótko po powstaniu państwa, stanowiła odpowiedź na ustawy norymberskie, prześladujące wszystkich, którzy nie mogli wykazać się czystym aryjskim pochodzeniem. Posługując się metryką dziadka Jakuba, Tronoroccy emigrowali do państwa żydowskiego w poszukiwaniu lepszego życia. W rzeczywistości czekał ich tutaj dramat rodzinny.
Fotografia tatuażu Władymira pojawiła się w prasie i wywołała ogólne oburzenie. Sąsiedzi z miasteczka zerwali z Tronorockimi znajomość. Również w nowym miejscu zamieszkania przybysze nie zaznali spokoju. Ludzie stronili od nich, nazywali nazistami. Bardziej krewcy domagali się wydalenia z osiedla. Oliwy do ognia dolały buńczuczne wypowiedzi Władymira, że kazał wytatuować sobie swastykę, aby wymigać się od służby wojskowej.