Tymczasem wyspa postanowiła zostać niezależnym państwem - po trzydziestu latach mało znanych dążeń niepodległościowych. Czy te ambicje właśnie teraz to efekt Kosowa? Być może to topniejące śniegi lodowców, ułatwiające dostęp do wielkich naturalnych złóż, są prawdziwą szansą na niepodległość - albo na nową zależność?
Marzenia o niepodległości
Największa na świecie wyspa, zamieszkana przez 56-tysięczną populację, w większości innuicką, została skolonializowana w 1721 roku - i od tego czasu nieprzerwanie jest częścią duńskiego królestwa. W 1979 roku eskimoscy mieszkańcy wyspy rozpoczęli walkę o większą kontrolę nad swoimi sprawami wewnętrznymi. Kopenhaga przyznała im pewien zakres autonomii, ale nadal zarządza sprawami zagranicznymi wyspy i pobiera połowę tantiem z jej dochodów - choć również zasila byłą kolonię wielomilionowymi subsydiami.
We wrześniu zeszłego roku miały zakończyć się renegocjacje z Danią na temat autonomii wyspy, ale utknęły na kwestii własności zasobów ropy i minerałów. W listopadzie tego roku ma odbyć się na Grenlandii referendum na temat przyszłości powiązań z królestwem.
Niedawno jednak duńska Partia Ludowa zakwestionowała wspólne granice, twierdząc, że północno-wschodnia cześć wyspy niekoniecznie należy do Grenlandii. Otworzyła tym nowy front w walce o samostanowienie Grenlandii - i o to, do kogo pójdą przyszłe dochody z wydobycia ropy naftowej na biegunie północnym.
Mimo, że nie ma potwierdzonych źródeł, amerykańskie Geological Survey szacuje, że na północny wschód od wyspy na dnie morza leży 31,4 miliardów baryłek ropy.