Konstytucja Republiki Litewskiej z 1992 r. określa prezydenta tego kraju mianem: „przywódca państwa”. Do podstawowych jego zadań należy „rozstrzyganie ważniejszych problemów polityki zagranicznej i wraz z rządem jej prowadzenie”, w tym podpisywanie umów międzynarodowych i przedstawianie ich sejmowi do ratyfikacji.
Prezydent Republiki Ukraińskiej ma – wedle jej konstytucji z 1996 r. – „gwarantować niepodległość państwa, bezpieczeństwo narodowe i prawną ciągłość państwa”. Reprezentuje on Ukrainę w stosunkach międzynarodowych, „sprawuje kierownictwo nad polityką zagraniczną państwa, prowadzi rozmowy oraz zawiera międzynarodowe umowy Ukrainy”. Jest też najwyższym głównodowodzącym sił zbrojnych oraz przewodniczącym Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy i w tym charakterze kieruje sprawami bezpieczeństwa narodowego i obrony państwa.
Nasz sąsiad zza Tatr – Słowacja – w swej ustawie zasadniczej z 1992 r. powiada: „Głową Republiki Słowackiej jest prezydent. Prezydent reprezentuje Republikę Słowacką na zewnątrz i wewnątrz, a swoimi decyzjami gwarantuje prawidłowe działanie organów konstytucyjnych. Prezydent sprawuje swój urząd zgodnie ze swoim sumieniem i przekonaniami i nie jest związany nakazami”. Zawiera on i ratyfikuje umowy międzynarodowe, jest naczelnym dowódcą sił zbrojnych. Prezydent Słowacji, tak jak na Litwie i na Ukrainie, wybierany jest w wyborach powszechnych.
Z kolei, choć prezydent Czech obsadzany jest przez parlament, przepisy konstytucji czeskiej z 1992 r. przyjmują porównywalne rozwiązania. Prezydent Republiki jest też „głową państwa” i, poza zdradą stanu, „nie ponosi odpowiedzialności za wykonywanie swojej funkcji”. Do niego należy reprezentowanie państwa na zewnątrz, zawieranie i ratyfikowanie umów międzynarodowych; jest również naczelnym dowódcą sił zbrojnych.