Premierzy padają jak muchy, demokracje trzęsą się w posadach. Europa Środkowa przechodzi swój własny kryzys. Nawet w zachodniej prasie po kilku latach propagandy sukcesu, powrócił obraz problemowego regionu, gdzie zacofanie gospodarcze lat 90. ustąpiło miejsca niestabilności politycznej dzisiaj. Jest tylko jeden kraj, który nieźle radzi sobie w tej zawierusze: Polska.
Nasi sąsiedzi przechodzą choroby, które mamy już za sobą. Dzisiejsze Węgry do złudzenia przypominają Polskę u kresu rządów SLD: skompromitowany polityk najpierw zasiedział się w fotelu premiera, a teraz, zamiast ogłosić wybory, przekazuje władzę zaprzyjaźnionemu technokracie, co nieuchronnie skończy się zwycięstwem populistycznej prawicy. Pogłębioną lekcję populizmu odbiera właśnie Słowacja, pokazując, co spotkałoby Polskę, gdyby Jarosław Kaczyński rządził teraz, a nie dwa lata temu. Kryzys utrwala władzę Roberta Fico – jego retoryka socjalna zapewnia mu niesłabnącą popularność, zebrał też punkty za – wcześniej przygotowane – wejście do strefy euro.
Nasi parlamentarzyści nie są tak nieodpowiedzialni jak Czesi, którzy odwołali własny rząd w środku unijnej prezydencji, ale upadek czeskiego premiera Mirka Topolanka to spóźniona nauka dla byłych orędowników POPiS. Gdyby w 2005 r. doszło w Polsce do „koalicji marzeń”, też mielibyśmy kilkuletni paraliż polityczny, zakończony być może upadkiem rządu w czasie kryzysu. Zamiast tego odcierpieliśmy dwa lata, zblamowała się jedna partia, a nowy układ polityczny, choć ułomny i męczący, jednak nie paraliżuje kraju.
Problemem Polski nie są kłótnie polityków, tylko bezradność wobec szans, jakie stworzył nam kryzys. Warto zapytać i prezydenta, i premiera, co zrobili, by dobra kondycja Polski w kryzysie zaowocowała lepszą pozycją startową na początku ożywienia gospodarczego?