Co zbadać przy aktywności fizycznej

Getty Images Ciśnienie krwi.

Według większości wytycznych w medycynie sportowej tylko osoba do 35. roku życia, z ciśnieniem zbliżonym do normy 120/80 mmHg (milimetrów słupka rtęci), bez żadnych chorób serca, z prawidłowym poziomem cholesterolu i niepaląca papierosów może przystąpić do aktywności fizycznej bez żadnych ograniczeń i koniecznej konsultacji lekarskiej. Jeśli nią nie jesteś, w ciągu miesiąca przed podjęciem regularnego wysiłku fizycznego zgłoś się do przychodni, by wykonać:

• pełne badanie serca, ze szczególnym uwzględnieniem objawów choroby wieńcowej (wskazują na nią np. epizody bólu za mostkiem, duszność);

• pomiar tętna i ciśnienia tętniczego krwi w spoczynku;

• EKG w spoczynku;

• podstawowe badania biochemiczne (morfologia, próby wątrobowe, hormony tarczycy);

• badania wykluczające choroby neurologiczne (zaburzenia błędnika) i problemy ortopedyczne;

• test wysiłkowy i spirometrię.

Tętno

Ten parametr, zwany także pulsem, oznacza falę ciśnienia w krwiobiegu. Częstość tętna powinna być zgodna z częstotliwością akcji serca, a więc w prawidłowych warunkach wynosi ok. 70 uderzeń na minutę (u dzieci może być w spoczynku nieco szybsze, u sportowców wyczynowych – niższe). Puls najłatwiej zmierzyć na dużych tętnicach: na szyi i w pachwinie oraz – co najprostsze – na lewym nadgarstku. Jego wewnętrzną stronę od strony kciuka (gdzie przebiega tętnica promieniowa) uciśnij palcami wskazującym i środkowym prawej dłoni, zliczaj wyczuwalne nimi uderzenia przez 15 sekund i pomnóż razy cztery, co daje liczbę uderzeń w czasie 1 minuty. Nie zawsze jednak tak krótki pomiar jest wiarygodny. Dlatego wielu lekarzy zaleca, by tętno mierzyć przez 30 sekund lub nawet przez całą minutę. Możesz także zaopatrzyć się w tzw.