PAWEŁ WALEWSKI: – Staw kolanowy wydaje się mało wytrzymały. Natura odstawiła fuszerkę?
ADRIAN RYMARCZYK: – Ależ to jej mistrzowskie dokonanie. Z punktu widzenia mechaniki ruchu staw kolanowy, największy w ludzkim ciele, daje olbrzymie możliwości. Homo sapiens może dzięki niemu chodzić, biegać i skakać. Problemy wynikają stąd, że ma on określoną gwarancję poprawnego działania, a wyobraźnia człowieka jest nieograniczona i coraz chętniej stara się przełamać wytrzymałość organizmu.
I nie ma żadnych konstrukcyjnych niedoróbek, które sprzyjają kontuzjom?
Każdy staw to zamknięta przestrzeń, otoczona mocną torbą, w której są różne rzeczy. W kolanie jest ich sporo. Łąkotki, czyli naturalne amortyzatory, ograniczające ruchomość i pozwalające na konkretny zakres ruchu. Więzadła, które niczym liny wiążą w stawie kości ze sobą. Ścięgna mocujące do tych kości mięśnie. Oprócz tego jest tam chrząstka, czyli idealnie gładka powierzchnia ślizgowa, dzięki której można w ogóle poruszać nogą. Spośród tylu elementów zawsze może coś działać gorzej, szybciej się zużywać. A współczesny człowiek chce do późnej starości żyć na maksymalnych obrotach, traktując organizm, jakby był perpetuum mobile – odnawiał się samoistnie, bez jego osobistego zaangażowania. Nie bierze też pod uwagę, że rodzi się z różnym pakietem genetycznym. Z tego powodu może mieć słabsze niż inni łąkotki, cieńszą chrząstkę lub gorszej jakości płyn maziowy, który staw kolanowy naoliwia.
Dlaczego niewłaściwie obsługuje to urządzenie?
Bo zapomniał o podstawowych elementach dynamiki własnego ciała. Zaczął chodzić po płaskich powierzchniach, 90 proc. czasu spędza, siedząc lub leżąc. Nie byłoby tylu urazów kolan, gdyby ludzie żyli aktywnie nie tylko w weekendy, ale na co dzień.