Inauguracja Trumpa była tak miła i normalna. Można zapomnieć, że wieńczy kampanię pełną plugastw

Trump oficjalnie został 45. prezydentem USA. Teraz Amerykanom pozostaje modlić się o deszcz.

Wszystko było jak zawsze przy okazji inauguracji nowego prezydenta. A nawet jakby bardziej, bo ceremoniał staje się coraz bardziej rozbudowany. Albo tak nam się tylko wydaje dzięki mediom, które pokazują coraz więcej szczegółów. A więc uroczystość zaprzysiężenia z udziałem polityków opozycji, w tym pokonanej kandydatki, uściski rąk, wymiany uśmiechów, a po zaprzysiężeniu parada z Kapitolu do Białego Domu przy akompaniamencie patriotycznych marszów.

Polityczny teatr mający demonstrować jedność narodu wokół Donalda Trumpa i celebrować z dumą fakt, że przekazanie władzy w Ameryce – o czym co chwila przypominali nam komentatorzy CNN – odbywa się znowu pokojowo.

Było podniośle i nawet miło, dzięki obecności licznej rodziny prezydenta, a zwłaszcza jego czarującego 10-letniego syna Barrona. Było tak miło i „normalnie”, że można by zapomnieć, iż od kiedy pamięć żyjących sięga:

– nie było w USA przed wyborami kampanii tak pełnej plugastw. Jak choćby pogróżki przyszłego zwycięzcy, że swoją rywalkę wsadzi do więzienia.

– nie było wyborów prezydenckich kontestowanych tak długo masowymi protestami na ulicach.

– nie było prezydenta cieszącego się na starcie tak niską popularnością, a na wszelką krytykę odgryzającego się tweetami jak mały chłopiec.

– nie było takich obaw na świecie, że nowy prezydent opuści sojuszników Ameryki.

Że jednak nie jest normalnie, że wkroczyliśmy w nieznane, przypominały w piątek tylko protesty w czasie inauguracji – skutecznie izolowane od trasy przejazdu Trumpa – i, co ciekawe, samo przemówienie prezydenta.