Skocznie narciarskie mają to do siebie, że stale wymagają przebudowy i modernizacji, aby sprostać zarówno rosnącym możliwościom zawodników, jak i określanym przez Międzynarodową Federację Narciarską (FIS) parametrom, w których pod uwagę bierze się bezpieczeństwo skoczków, a także widowiskowość konkursów. W ciągu 77 lat, od momentu otwarcia, była to bodaj szósta gruntowna przebudowa Wielkiej Krokwi. Kiedy w 1929 r. po raz pierwszy odbyły się w Zakopanem mistrzostwa świata, niemiecki „Der Winter” – najpoważniejsze narciarskie czasopismo, stwierdziło, że Krokiew jest najdoskonalszą skocznią na świecie i może dorównuje jej tylko Holmenkollen. Lata zaniedbań sprawiły jednak, że skocznia, na której jeszcze dwukrotnie odbyły się mistrzostwa świata, w 1939 i 1962 r., przestała ostatnio odpowiadać wymogom FIS i tylko dwukrotnie, w 1980 i 1998 r., przeprowadzono na niej konkursy skoków w ramach zmagań o Puchar Świata.
Władze FIS zresztą niechętnie, jakby z łaski, zlecały Polsce niezwykle widowiskowe oraz intratne pucharowe zawody\t z tej prostej przyczyny, że nasi skoczkowie nie odgrywali większej roli w rywalizacji. Dopiero zeszłoroczne sukcesy Małysza sprawiły, że w 2002 r. rozgrywany na Wielkiej Krokwi konkurs wszedł w skład punktacji Pucharu Świata. I całe szczęście, że zbiegło się to z rozpoczętą wcześniej modernizacją, u której podstaw leżały dwa względy. Po pierwsze byłby to ogromny wstyd, gdyby ubiegające się o organizację zimowej olimpiady miasto nie posiadało skoczni narciarskiej odpowiadającej atestom FIS, po drugie w 2001 r. odbywała się w Zakopanem zimowa uniwersjada, a więc impreza również o międzynarodowych wymogach.
Wielka Krokiew zmieniła nie tylko parametry, ale i wygląd. Aby sprostać wymogom FIS, wybudowano bowiem całkowicie nową, położoną o 40 m niżej od poprzedniej, wieżę sędziowską.