Dylematy wewnętrznej wolności

9 czerwca 2001

Na co dzień lubił chodzić w sportowej wiatrówce. Na rozmowy z najtęższymi umysłami Europy w letniej rezydencji papieskiej zakładał czarną marynarkę. Adam Michnik nazwał go „sumieniem polskiej demokracji”. Plotkowano, że będzie następcą kardynała Wojtyły i prymasa Wyszyńskiego. Sam ksiądz Tischner uważał się za chrześcijańskiego filozofa dialogu. Na intelektualne motto wybrał sobie słowa: Trzeba mieć miłość w myśleniu.

Od słynnego kazania na Wawelu wygłoszonego w październiku 1980 r. do liderów Solidarności z Lechem Wałęsą na czele popularność i prestiż Tischnera rosły nieprzerwanie. Ks. Józef poszedł wtedy za radą Krzysztofa Kozłowskiego z „Tygodnika Powszechnego”, który powiedział: „Podziękuj im za to, co zrobili”. Apogeum przyszło już w latach wolnej Polski, Tischner stał się najsławniejszym po papieżu duchownym w Polsce. Sława, zwłaszcza medialna, ma swoją gorzką cenę. W masowy obieg weszły mściwe stereotypy: Tischner jako wyrodny syn Kościoła, akolita żydów i masonów, tuba propagandowa Unii Wolności, kapelan „grubej kreski”, ksiądz dla niewierzących.

Polityka 23.2001 (2301) z dnia 09.06.2001; Kultura; s. 60

Adam Szostkiewicz

Polonista, był działaczem Solidarności i nauczycielem, ale ostatecznie został dziennikarzem i tłumaczem literackim z języka angielskiego. Pracował 11 lat w „Tygodniku Powszechnym”, od 1999 r. jest związany z „Polityką”. Zajmuje się problemami międzynarodowymi, a także sprawami Kościoła i religii. W pierwszej połowie lat 90. pracował w Sekcji Polskiej BBC World Service w Londynie. Laureat m.in. Nagrody Krakowskiej Fundacji Kultury. Jest członkiem Rady Języka Polskiego, Polskiego Oddziału PEN Clubu oraz Stowarzyszenia Autorów ZAIKS. Odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w działalności na rzecz przemian demokratycznych i wolności słowa w Polsce, za zasługi dla rozwoju wolnych mediów i niezależnego dziennikarstwa.