Na co dzień lubił chodzić w sportowej wiatrówce. Na rozmowy z najtęższymi umysłami Europy w letniej rezydencji papieskiej zakładał czarną marynarkę. Adam Michnik nazwał go „sumieniem polskiej demokracji”. Plotkowano, że będzie następcą kardynała Wojtyły i prymasa Wyszyńskiego. Sam ksiądz Tischner uważał się za chrześcijańskiego filozofa dialogu. Na intelektualne motto wybrał sobie słowa: Trzeba mieć miłość w myśleniu.
Od słynnego kazania na Wawelu wygłoszonego w październiku 1980 r. do liderów Solidarności z Lechem Wałęsą na czele popularność i prestiż Tischnera rosły nieprzerwanie. Ks. Józef poszedł wtedy za radą Krzysztofa Kozłowskiego z „Tygodnika Powszechnego”, który powiedział: „Podziękuj im za to, co zrobili”. Apogeum przyszło już w latach wolnej Polski, Tischner stał się najsławniejszym po papieżu duchownym w Polsce. Sława, zwłaszcza medialna, ma swoją gorzką cenę. W masowy obieg weszły mściwe stereotypy: Tischner jako wyrodny syn Kościoła, akolita żydów i masonów, tuba propagandowa Unii Wolności, kapelan „grubej kreski”, ksiądz dla niewierzących.
Polityka
23.2001
(2301) z dnia 09.06.2001;
Kultura;
s. 60
