Od słynnego kazania na Wawelu wygłoszonego w październiku 1980 r. do liderów Solidarności z Lechem Wałęsą na czele popularność i prestiż Tischnera rosły nieprzerwanie. Ks. Józef poszedł wtedy za radą Krzysztofa Kozłowskiego z „Tygodnika Powszechnego”, który powiedział: „Podziękuj im za to, co zrobili”. Apogeum przyszło już w latach wolnej Polski, Tischner stał się najsławniejszym po papieżu duchownym w Polsce. Sława, zwłaszcza medialna, ma swoją gorzką cenę. W masowy obieg weszły mściwe stereotypy: Tischner jako wyrodny syn Kościoła, akolita żydów i masonów, tuba propagandowa Unii Wolności, kapelan „grubej kreski”, ksiądz dla niewierzących. Wrogowie Tischnera byli przekonani, że to „łże-kapłan”, którego prawdziwym celem jest niszczenie wiary i Kościoła od środka.
Wojciech Bonowicz stanął więc przed nie lada zadaniem, zabierając się wkrótce po śmierci Tischnera za pisanie jego pierwszej w Polsce biografii. Z jednej strony musiał się zmierzyć z legendą Księdza, z drugiej – z gębą przyprawioną Tischnerowi przez jego przeciwników. Bonowicz poradził sobie znakomicie. Spod wartko i jasno opowiedzianej historii życia, działania i twórczości Tischnera wyłania się uczciwy obraz tego wspaniałego człowieka. A prawda polega naturalnie na tym, że Tischner, jak każda wybitna osobowość, w żadnym – zarówno najczarniejszym, jak i nawet najbardziej politycznie poprawnym – schemacie się nie mieści.
Jeśli chcesz, to możesz
Był księdzem, bo chciał nim być i był jako ksiądz szczęśliwy, a jego wiara była pewna, z latami zaś oczyszczała się mistycznie, aż pod koniec życia, już śmiertelnie chory, zaskoczył czytelników tekstem pełnym nabożeństwa dla maluczkiej wizjonerki, siostry Faustyny.