Tak interpretuje artykuł 52 bardzo wielu lekarzy – jako zobowiązanie do milczenia. Dla pacjentów to po prostu zmowa milczenia powodująca, że wobec błędów lekarskich są bezradni i bezbronni. Zaś tym medykom, którzy złamią fałszywie pojmowaną zawodową solidarność, jak pokazują przykłady opisane poniżej, środowisko solidarnie łamie kariery.
Profesora Jana Kuydowicza, wirusologa, znają nie tylko w jego rodzinnej Łodzi. Z publikacji, z wykładów, także tych poza Polską.
Doktor P., utalentowany chirurg, rok temu dostał pierwsze ważne w życiu stanowisko: ordynaturę w małomiasteczkowym szpitalu. Konkretnie – p.o. ordynatora.
Profesor to choleryk. Doktor jest pragmatykiem. Różni ich styl życia, doświadczenie, temperament, poglądy polityczne. Łączy pewna cecha osobowości.
– Żałosna donkiszoteria – nazywa ją prof. Jan Kuydowicz.
– Brak wyobraźni – ma na to określenie doktor P.
Etap pierwszy: zrobić coś dla pacjenta
Prof. Kuydowicz pierwszą wizytę pana Szczupaka pamięta z detalami:
– Był grudzień 1998 r., popołudnie, ciemno i pluchowato. Przyszedł do mnie trzydziestolatek, słaby, chudy i znerwicowany, papieros za papierosem. Motorniczy. Potrzebował zaświadczenia dla ZUS, że nie jest zdolny do pracy. I nie był. Zdarzyło mu się przysnąć za sterem tramwaju.
Profesor zlecił badania, m.in. te podstawowe, na obecność wirusa żółtaczki. Pro forma, bo był przekonany, że wyniki poprzednich takich badań gdzieś się w papierach zapodziały. Kolega zza ściany od 5 lat leczył Szczupaka na złośliwą mutację wirusowego zapalenia wątroby. Kolega, myślał profesor, wie co robi.
Ale nazajutrz asystentka przyniosła profesorowi wyniki: wątroba Szczupaka była jak szwajcarski ser z orzechami, jak po 20 latach u innych chorych nieleczonych wcale.