Gdy wojownicy arabscy podbijali świat, kupcy rozjeżdżali się po nim w poszukiwaniu cennych towarów. Dalekosiężny handel i kontakty na kilkaset lat stały się domeną Arabów, podstawą ich bogactwa i stymulatorem rozwoju cywilizacyjnego.
Marzeniem każdego mieszkańca było posiadanie ogrodu z basenem w cieniu drzew.
Dwór kalifów określił pewien wzór sprawowania władzy dla wszystkich muzułmańskich władców, był też centrum życia intelektualnego i kulturalnego.
Do rozkwitu kultury arabsko-muzułmańskiej w szczególny sposób przyczynili się Persowie i przedstawiciele innych ludów irańskich.
Kobieta arabska jest postacią niejednoznaczną; zależna i niezależna zarazem, równa mężczyźnie, ale oddana mu pod opiekę.
Koran dla muzułmanów ma znaczenie nie tylko religijne; stał się podstawą cywilizacji islamu.
Zarówno pielgrzymka, jak i święto ofiarowania nawiązują do wspólnych korzeni żydowsko-chrześcijańsko-muzułmańskich.
Arabski jest dzisiaj najbardziej znanym i rozpowszechnionym językiem semickim. Posługuje się nim blisko 300 mln Arabów, a dla 1,5 mld muzułmanów jest to język liturgiczny, którego używają w modlitwie.
W niecały wiek muzułmańscy Arabowie zbudowali imperium, które było niekwestionowaną potęgą aż do XI w. Upadło politycznie, ale zostawiło bogaty spadek w postaci cywilizacji arabsko-muzułmańskiej.
Podstawowym gatunkiem literackim cywilizacji arabsko-muzułmańskiej była poezja. Proza i dramat pojawiają się dopiero na fali odrodzenia tej kultury w XIX w.