Biało-czerwono-białej flagi i herbu Pogoń opozycja – związana przede wszystkim z Białoruskim Frontem Narodowym – używała jeszcze w czasach Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Oczywiście było to tępione przez reżim, ale młodzież nosiła w klapach biało-czerwono-białe znaczki, a na imprezach, jak choćby fetowany wówczas festiwal piosenki polskiej w Witebsku, takie flagi pojawiały się gęsto po stronie publiczności. Przypominały, że „Żywie Białoruś”.
Marzenie Białorusi o wolności
Historyczna flaga i herb zdobiły siedzibę BNF w Mińsku – były to barwy Białoruskiej Republiki Ludowej, powstałej w 1918 r. Pierwszego niepodległego białoruskiego państwa. Flaga nawiązywała, jak się uważa, do kolorów Pogoni, herbu Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jedna z legend mówi, że czerwień wzięła się od postaci starolitewskiego rycerza, rannego w bitwie pod Grunwaldem. Jego zakrwawiony bandaż dał początek fladze.
Heraldycy tak opisują Pogoń: w polu czerwonym srebrny rycerz w zbroi na tej samej barwy koniu wspięty, z mieczem w prawej ręce, a w lewej ręce tarcza ze złotym krzyżem lotaryńskim. Srebrny kolor w rozumieniu heraldycznym jest na wizerunku przedstawiany jako biały.
Pogoń widniała na pieczęciach już w 1330 r. W 1366 r. stała się znakiem wielkiego księcia litewskiego Olgierda, a w 1384, jak się uważa, herbem Wielkiego Księstwa Litewskiego. Został on następnie włączony do herbu Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a w 1795 r.