Moda zmienia się tak szybko, że stale szukamy czegoś świeżego. Ten typ urody: wystające kości policzkowe, lekko skośne oczy, wydatne usta i jasna cera nie jest jeszcze opatrzony, dlatego tak tłumnie przyjeżdżamy na łowy do Europy Wschodniej – mówiła podczas swych pierwszych wizyt w Polsce Dominique Caffin z agencji Elite, która już na początku lat 90. poszukiwała w byłych krajach komunistycznych nowych gwiazd mody. Vincent Peter z paryskiej agencji Madison Models, która pierwsza postawiła na modelki ze Wschodu, tak tłumaczył ich fenomen: – Fakt, że pochodziły z krajów, które były nieobecne przez ostatnie 40 lat, wszystkich zaczął fascynować. Sam McKnight, stylista fryzur, dodawał: – Gdy otwarto granice, byliśmy zachwyceni. To było jak otwarcie supermarketu z laleczkami!
Jak lalki
Agenci jednak narzekali, że Słowianki – choć piękne – były źle ubrane, źle uczesane, za grube. Urzekały, ale i sprawiały kłopoty. Miały problemy z adaptacją na Zachodzie, nie znały języków, nie wytrzymywały ogromnego współzawodnictwa i tempa, widziały przede wszystkim pieniądze, o które nie potrafiły rywalizować. John Casablancas, szef agencji Elite, na łamach „Paris Matcha” nie owija w bawełnę: „Te z pierwszego rzutu opuszczały nas zbyt szybko. Pragnęły znaleźć męża i urządzić się”.
Było ich wiele. Ich kariery były małe. Nazwiska anonimowe. W zasadzie tylko Eva Herzigova jest wciąż na topie. Planowała zostać sekretarką, nigdy nie myślała o zawodzie modelki. Gdy została odkryta na ulicy w Pradze, nie było w jej kraju profesjonalnych fotografów i gazet, do których mogłaby pozować.