Jej imię Ewa, „matka wszelkiego życia”. Imię nie zapowiada największego dramatu w metafizycznych dziejach człowieka: grzechu i kary, wygnania z raju i utraty nieśmiertelności. Nie zapowiada poniżenia niezliczonych pokoleń kobiet obarczonych zbiorową odpowiedzialnością za czyn Ewy w ogrodzie Eden. Dlatego w nowszych czasach rosną szeregi obrońców pramatki, prakobiety. Dzięki nim biblijna opowieść nabiera zaskakujących znaczeń. A jest to opowieść o nas samych, kobietach i mężczyznach uwikłanych w tajemnicę wolności i przeznaczenia.
Nieposłuszna
Jak wyglądała? Biblia o tym milczy. Można więc puścić wodze fantazji. Jak supermodelka Leticia Casta? Piękna, ponętna. Ale co to znaczy? Różne są przecież wyobrażenia kobiecej urody, zależą od gustu epok i środowisk społecznych. A na dodatek inne u kobiet, a inne u mężczyzn.
Przez wieki to głównie mężczyźni wykładali Biblię, oni też malowali biblijne kobiety według swych wyobrażeń i skrytych pragnień. U poety Miltona czytamy: „Na kibić smukłą jej spływał rozwity/Włos nie trefiony, jakoby zasłona,/Lecz niby wina pędy tak się wijąc/W płochych pierścieniach, co ukazywało,/Że jest uległa, prosząc o łagodność/W poddaniu swoim” („Raj utracony”, przeł. Maciej Słomczyński).
Milton oczami swojej wyobraźni widział w prarodzicach „najpiękniejszą parę” zakochanych. Złotowłosa Ewa o „rozkwitłej piersi” była stworzona do „czułej słodyczy”, władczy, barczysty Adam o „hiacyntowych kędziorach” (Brad Pitt?