Status czołowego konstruktora kraju zawdzięczał w dużej mierze osiągnięciom ojca, Andrieja, pioniera radzieckiej awiacji, po którym odziedziczył kierownictwo w sławnym biurze konstrukcyjnym. Kariery Tupolewów nie były jednak usłane wyłącznie różami, podobnie jak historia państwa, z którym były związane.
Andriej Nikołajewicz Tupolew, twórca sławnej marki samolotów, urodził się w 1888 r. we wsi Pustomazowie w guberni Twerskiej. Przez dziesięć lat studiował na imperatorskiej moskiewskiej politechnice, ale tytuł inżyniera-mechanika uzyskał już nie w państwie carów, lecz – bolszewików, w 1918 r. Mógł teraz wybierać pomiędzy emigracją, na którą nie bez „pomocy” nowej władzy decydowała się znaczna część rosyjskiej inteligencji, a niepewnym losem w pierwszym w świecie kraju robotników i chłopów.
Już pierwsze lata pracy zawodowej pokazały, że Tupolew jest niezbędny nowej ojczyźnie, a ojczyzna – Tupolewowi. Rozpoczyna wspaniałą karierę w stworzonym w grudniu 1918 r. Centralnym Instytucie Aerohydrodynamiki (Centralnyj Aerogidrodynamiczeskij Institut – CAGI), stając się – obok kierownika CAGI, ojca radzieckiej awiacji Nikołaja Żukowskiego – jednym z jego filarów. Jako kierownik wydziału awiacji z podwydziałem hydroawiacji w istocie, jak pisze Maksymilian Saukke w wydanej w 1993 r. książce „Nieizwiestnyj Tupolew” („Tupolew Nieznany”), staje się odpowiedzialny za rozwój krajowej produkcji samolotów. Znaczenie i odpowiedzialność Tupolewa rosną wraz z otrzymywanymi kolejnymi funkcjami w strukturach rozrastającego się sektora badawczo-rozwojowego. W 1930 r. zostaje głównym konstruktorem CAGI.
Stworzone przez niego na początku lat 20. biuro konstrukcyjne skupiło grono wybitnych specjalistów, współtworzących wielką radziecką szkołę lotniczą.