Minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski prowadzi sprzeczną z proeuropejskim nastawieniem większości polskich obywateli i z interesami Polski prywatną wojnę z Donaldem Tuskiem, a pośrednio z Unią Europejską. Już po jubileuszowym szczycie UE w Rzymie wystąpił z publicznym oskarżeniem, że podczas zatwierdzenia Tuska przez Radę Europejską na drugą kadencję na stanowisku szefa tejże Rady „doszło do fałszerstwa”.
To katastrofalna insynuacja pod adresem 27 premierów i szefów państw. Waszczykowski niszczy w ten sposób pozytywny efekt, jaki wywołało w Unii podpisanie przez premier Szydło wspólnej okolicznościowej Deklaracji Rzymskiej. Jeszcze tuż przed szczytem Szydło szantażowała, że dokumentu nie podpisze, ale ostatecznie stanęła uśmiechnięta obok Tuska do okolicznościowej fotografii.
Jak naprawdę wybierano Tuska?
Waszczykowski sprowadza polską politykę zagraniczną na dno. Chlapnięcie o „fałszerstwie” podpierał lekturą prawicowej prasy polskiej i jakimiś niezidentyfikowanymi ekspertyzami. Wszystko po to, by zawracać rzekę kijem, czyli podważyć pozycję Tuska w Unii i w Polsce. O to chodzi ministrowi, a zapewne i posłowi Kaczyńskiemu, mimo że nawet on nie podważał legalności odnowionego mandatu Tuska. PiS chce politycznie skompromitować Tuska w obawie, że może po powrocie do kraju stanąć na czele obozu opozycyjnego.
Jaka jest prawda? Artykuł 15. Traktatu Lizbońskiego o Unii Europejskiej rozstrzyga w punkcie 6.