Ziobro kontra Morawiecki: wojenki przerodziły się w wojnę. Kaczyński ma się czego bać

Dlaczego Kaczyński znosi poniżanie Morawieckiego, którego w jakiś sposób ceni i szanuje? Przecież oznacza to poniżanie, przynajmniej pośrednio, również jego samego. Dlaczego prezes PiS wciąż toleruje Ziobrę?

Na co pozwala sobie Zbigniew Ziobro? Zacytujmy jego wywiad dla tygodnika „Do Rzeczy” z 21 maja: „W efekcie zgody premiera na unijny mechanizm warunkowości i KPO Polska będzie stopniowo tracić suwerenność. O to, a nie o jakieś osobiste ambicje, toczymy spory w rządzie. Czas jest miarą trafności diagnoz. Pokazuje, kto miał rację: my czy premier, który bagatelizował zagrożenie dla Polski wynikające z mechanizmu warunkowości i KPO. Ustępstwa rządu wobec UE przynoszą dobry skutek czy dalsze upokorzenia?”.

I dalej: „Premier Morawiecki bez wątpienia przejdzie (...) do historii (...) jako ten, który jednoosobowo, arbitralnie, bez jakichkolwiek konsultacji z Radą Ministrów podjął decyzję brzemienną w skutkach na dziesięciolecia”. W wywiadzie padły też słowa, że „premier we wszystkich najważniejszych decyzjach unijnych się pomylił”.

Krowa, która dużo ryczy...

Na to dzień później Morawiecki odpowiedział podczas konferencji prasowej w Gdyni: „Krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje. Za każdym razem, kiedy słucham czy czytam słowa ministra sprawiedliwości tego typu, (...) przypomina mi się trafność tego przysłowia. (...) Nie ma co marudzić, kwękać, trzeba się zabrać do roboty. Minister sprawiedliwości ma bardzo dużo do zrobienia. (...) Są tacy, którzy dużo gadają, opowiadają, ale niestety niewiele im wychodzi”.

Na to znowu Ziobro, również na konferencji prasowej: „Proponuję panu premierowi merytoryczną, bardzo poważną debatę, jak odejść od tych narzuconych przez Unię Europejską zobowiązań z 2020 r. Będziemy go w tym popierać. Zajmijmy się nie tyle krowami, tylko portfelami Polaków”.

Wszyscy doskonale wiedzą, dlaczego Polska nie otrzymuje pieniędzy w ramach

Jarosław Kaczyński

Mateusz Morawiecki

Suwerenna Polska

Zbigniew Ziobro

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.

Rozwiń