Łabędzi śpiew Mateusza Odnowiciela i PiS. Kończy się w Polsce dramatyczny, uciążliwy etap

11 grudnia 2023

Mateusz Morawiecki wygłasza exposé. Prawo i Sprawiedliwość / X (d. Twitter)

Każdy, kto zna polską politykę, wie, jak bardzo Mateusz Morawiecki rozmija się z prawdą i jak mało wiarygodne są jego piękne wizje, nawet gdyby dane mu było dalej rządzić. Szkoda czasu na polemiki. Jest jednakże coś dobrego w tym łabędzim śpiewie premiera.

Pośród tłumu posłów i urzędników grzebiących w telefonach, pośród pokrzykiwań i dogadywań, pośród śmiechów serdecznie ubawionych polityków dotychczasowej opozycji i samego Donalda Tuska odchodzący z urzędu premier trzech rządów, licząc łącznie z tym ostatnim, dwutygodniowym, wygłosił w poniedziałek 11 grudnia przed południem zgrabne przemówienie. Adresował je głównie do dwóch osób: do umęczonego i dramatycznie postarzałego w ciągu ostatnich tygodni Jarosława Kaczyńskiego oraz rześkiego i pełnego werwy Donalda Tuska. Kaczyńskiemu się kłaniał, cytując program założonej przez niego poprzedniczki PiS, Porozumienia Centrum. Tuska jakby prosił o zmiłowanie nad ludźmi PiS, na różne sposoby obiecując, że od teraz będą wzorowymi demokratami i konstruktywną opozycją.

Przechwałki, obietnice, oskarżenia

„Program działania Rady Ministrów”, czyli exposé premiera Mateusza Morawieckiego, nie różnił się wiele od innych jego przemówień i codziennego przekazu propagandy PiS. Exposé składało się z przechwałek, obietnic, półprawd, przemilczeń, oskarżeń pod adresem dawnych rządów Tuska, diagnoz cywilizacyjnych i wielkich słów o wartościach. Jako że jest to zapewne ostatnie ważne wystąpienie Morawieckiego w jego karierze politycznej, warto jego treść odnotować. Nie dlatego, aby – jak z typową dla siebie megalomanią twierdził Morawiecki – było to exposé historyczne, bo 20. od upadku komuny, lecz dlatego, że zamyka dramatycznie trudny i uciążliwy okres w życiu politycznym Polski, okres rządów Kaczyńskiego i jego przybocznych, pośród których Morawiecki przez kilka lat grał pierwsze skrzypce.

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.