Manowska strzela, Manowska pod ostrzałem. Straci immunitety czy ujdzie jej na sucho?

17 lipca 2025

Julia Przyłębska i Małgorzata Manowska Kuba Atys / Agencja Wyborcza.pl

Manowska robi, co chce, i pewnie ujdzie jej to na sucho – neosędziowie nie dadzą jej skrzywdzić. Niemniej w wymiarze symbolicznym trzeba działanie Prokuratury Krajowej docenić. Przynajmniej nazwała rzecz po imieniu.

W długiej historii prezesowania Sądowi Najwyższemu przez Małgorzatę Manowską niepozorny 17 lipca 2025 r. zapisze się złotymi zgłoskami. Tego bowiem dnia gruchnęła wieść o zawiadomieniu o możliwości popełnienia przestępstwa, jakie złożyła w prokuraturze w związku z rządową adnotacją przy publikacji uchwały SN o stwierdzeniu ważności wyborów prezydenckich, a jednocześnie o dwóch wnioskach o odebranie jej immunitetu, jakie złożyła Prokuratura Krajowa.

I co teraz będzie? Będzie tak lub owak, zależnie od tego, kto będzie rządził Polską za dwa lata. W takim bowiem stanie są w naszym kraju rządy prawa. Albo rządzi prawo, albo Prawo i Sprawiedliwość. Na razie PiS głosi teorię, że to Adam Bodnar, bojąc się utraty stanowiska, chce się wykazać i atakuje Małgorzatę Manowską. I powie Tusk do Bodnara: „Adam, już cię chciałem wyrzucić z rządu, ale z tą Manowską to mi, chłopie, żeś zaimponował! Zostajesz”.

Reputacja prezes Manowskiej

Sędzia Manowska to postać malownicza, a przez to przez komentatorów ulubiona. Mają o czym pisać! I tak np. 8 stycznia 2024 r., w dniu, w którym sąd zadecydował o doprowadzeniu do zakładu karnego panów Macieja Wąsika i Mariusza Kamińskiego, prezydent Andrzej Duda złożył jej wizytę – w domu, ma się rozumieć. W normalnym kraju (cokolwiek to znaczy) sędziowie, a zwłaszcza sędziowie Sądu Najwyższego nie utrzymują prywatnych kontaktów z ważnymi politykami (i vice versa). U nas jednakże wszystko jest na odwrót.

Osobista przyjaciółka Andrzeja Dudy, wieloletnia protegowana, a przez jakiś czas również zastępczyni Zbigniewa Ziobry w Ministerstwie Sprawiedliwości, od pięciu lat pierwsza prezes Sądu Najwyższego (z rekomendacji neo-KRS) sędzia dr hab.

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.