Michał Zadara odprawia „Dziady”

Michał Zadara wystawia pierwszą w historii pełną, pozbawioną reżyserskich skrótów inscenizację „Dziadów” Adama Mickiewicza. Na pierwszej z trzech części scenę wrocławskiego Polskiego opanowały duchy i upiory. Było jak w horrorze.

Natalia Kabanow/materiały prasowe Michał Zadara jednocześnie wpisuje się w długą tradycję wystawiania „Dziadów” i z niej się wypisuje.

Blondynka w modnym koku, w dresach, skarpetach i hipsterskich okularach, frazami Adama Mickiewicza wzdycha za piękną, romantyczną miłością. Niemożliwą w zimnych, cynicznych czasach. Chroniąc się przed światem pod kołdrą, obwarowana książkami wyobraża sobie, jak to niegdyś ludzie się potrafili pięknie i gorąco kochać. I jej wyobrażenia się materializują. Smugi białego dymu stają się tłem dla sceny rodem z czarno-białego, niemego filmu, na którym para kochanków – niewinna Waleryja i oddany jej Gustaw – zastyga w serii romantycznych póz.