Afer z cenzurą w galeriach mieliśmy w III RP paradoksalnie więcej niż w czasach PRL. Ostatni rozdział w historii dokuczania artystom dopisał dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie.
Prof. Jerzy Miziołek urządził groteskowy spektakl medialny. Najpierw kazał usunąć z Galerii Sztuki Polskiej XX i XXI w. dwie prace, by po kilku dniach, po fali krytyki, przywrócić je z powrotem. Nie na długo jednak, bo fortel dyrektora polega na tym, że postanowił wylać dziecko z kąpielą i zamknąć całą galerię. Dodajmy: jedyną w stolicy, która dawała możliwość zapoznania się z dorobkiem polskiej sztuki ostatnich 120 lat.
Skandaliczne w tej sprawie są dwie okoliczności. Po pierwsze, groźny precedens cenzury „wstecznej”, uderzającej w prace, które od lat stanowiły element galerii, będąc równocześnie składnikami pewnego kanonu polskiej sztuki ostatniego półwiecza.
